星の花が降るころに安東みきえ 銀木犀の花は甘い香りで、白く小さな星の形

星の花が降るころに
安東みきえ


銀木犀の花は甘い香りで、白く小さな星の形をしている。そして雪が降るように音もなく落ちてくる。去年の秋、夏実と二人で木の真下に立ち、花が散るのを長いこと見上げていた。気がつくと、地面が白い星形でいっぱいになっていた。これじゃ踏めない、これじゃもう動けない、と夏実は幹に体を寄せ、二人で木に閉じ込められた、そう言って笑った。

──ガタン！
びっくりした。去年の秋のことをぼんやり思い出していたら、机にいきなり戸部君がぶつかってきた。戸部君は振り返ると、後ろの男子に向かってどなった。
「やめろよ。押すなよなあ。おれがわざとぶつかったみたいだろ。」
自習時間が終わり、昼休みに入った教室はがやがやしていた。
私は戸部君をにらんだ。
「なんか用？」
「宿題をきこうと思って来たんだよ。そしたらあいつらがいきなり押してきて。」
戸部君はサッカー部のだれかといつもふざけてじゃれ合っている。そしてちょっとしたこづき合いが高じてすぐに本気のけんかになる。わけがわからない。
塾のプリントを、戸部君は私の前に差し出した。
「この問題わかんねえんだよ。『あたかも』という言葉を使って文章を作りなさい、だって。おまえ得意だろ、こういうの。」
私だってわからない。いっしょだった小学生のころからわからないままだ。なんで戸部君はいつも私にからんでくるのか。なんで同じ塾に入ってくるのか。なんでサッカー部なのに先輩のように格好よくないのか。
「わかんないよ。そんなの自分で考えなよ。」
隣の教室の授業も終わったらしく、いすを引く音がガタガタと聞こえてきた。私は戸部君を押しのけるようにして立ち上がると廊下に向かった。
戸部君に関わり合っている暇はない。今日こそは仲直りをすると決めてきたのだ。はられたポスターや掲示を眺めるふりをしながら、廊下で夏実が出てくるのを待った。
夏実とは中学に上がってもずっと親友でいようと約束をしていた。だから春の間はクラスが違っても必ずいっしょに帰っていた。それなのに、何度か小さなすれ違いや誤解が重なるうち、別々に帰るようになってしまった。お互いに意地を張っていたのかもしれない。
お守りみたいな小さなビニール袋をポケットの上からそっとなでた。中には銀木犀の花が入っている。もう香りはなくなっているけれどかまわない。去年の秋、この花で何か手作りに挑戦しようと言ってそのままになっていた。香水はもう無理でも試しにせっけんを作ってみよう、そして秋になったら新しい花を拾って、それでポプリなんかも作ってみよう……そう誘ってみるつもりだった。夏実だって、私から言いだすのをきっと待っているはずだ。
夏実の姿が目に入った。教室を出てこちらに向かってくる。
そのとたん、私は自分の心臓がどこにあるのかがはっきりわかった。どきどき鳴る胸をなだめるように一つ息を吸ってはくと、ぎこちなく足を踏み出した。
「あの、夏実──」
私が声をかけたのと、隣のクラスの子が夏実に話しかけたのが同時だった。夏実は一瞬とまどったような顔でこちらを見た後、隣の子に何か答えながら私からすっと顔を背けた。そして目の前を通り過ぎて行ってしまった。音のないこま送りの映像を見ているように、変に長く感じられた。
騒々しさがやっと耳に戻ったとき、教室の中の戸部君がこちらを見ていることに気づいた。私はきっとひどい顔をしている。唇がふるえているし、目の縁が熱い。きまりが悪くてはじかれたようにその場を離れると、窓に駆け寄って下をのぞいた。裏門にも、コンクリートの通路にも人の姿はない。どこも強い日差しのせいで、色が飛んでしまったみたい。貧血を起こしたときに見える白々とした光景によく似ている。
私は外にいる友達を探しているふうに熱心に下を眺めた。本当は友達なんていないのに。夏実の他には友達とよびたい人なんてだれもいないのに。

帰りは図書委員の集まりがあったせいで遅くなった。のろのろと靴を履き替えていると、校庭からサッカー部のかけ声が聞こえてきた。
もう九月というのに、昨日も真夏日だった。校庭に出ると、毛穴という毛穴から魂がぬるぬると溶け出してしまいそうに暑かった。
運動部のみんなはサバンナの動物みたいで、入れ替わり立ち替わり水を飲みにやって来る。水飲み場の近くに座って戸部君を探した。夏実とのことを見られたのが気がかりだった。繊細さのかけらもない戸部君だから、みんなの前で何を言いだすか知れたものじゃない。どこまでわかっているのか探っておきたかった。だいたいなんであんな場面をのんびりと眺めていたのだろう。それを考えると弱みを握られた気分になり、八つ当たりとわかってもにくらしくてしかたがなかった。
戸部君の姿がやっと見つかった。
なかなか探せないはずだ。サッカーの練習をしているみんなとは離れた所で、一人ボールをみがいていた。
サッカーボールは縫い目が弱い。そこからほころびる。だからグリスをぬってやらないとだめなんだ。使いたいときだけ使って、手入れをしないでいるのはだめなんだ。いつか戸部君がそう言っていたのを思い出した。
日陰もない校庭の隅っこで背中を丸め、黙々とボールみがきをしている戸部君を見ていたら、なんだか急に自分の考えていたことがひどく小さく、くだらないことに思えてきた。
立ち上がって水道の蛇口をひねった。水をぱしゃぱしゃと顔にかけた。冷たかった。溶け出していた魂がもう一度引っ込み、やっと顔の輪郭が戻ってきたような気がした。
てのひらに水を受けて何度もほおをたたいていると、足音が近づいてきた。後ろから「おい。」と声をかけられた。戸部君だ。ずっと耳になじんでいた声だからすぐわかる。
顔をふきながら振り返ると、戸部君が言った。
「おれ、考えたんだ。」
ハンドタオルから目だけを出して戸部君を見つめた。何を言われるのか少しこわくて黙っていた。
「ほら、『あたかも』という言葉を使って文を作りなさいってやつ。」
「ああ、なんだ。あれのこと。」
「いいか、よく聞けよ……おまえはおれを意外とハンサムだと思ったことが──」にやりと笑った。「──あたかもしれない。」
やっぱり戸部君って、わけがわからない。
二人で顔を見合わせてふき出した。中学生になってちゃんと向き合ったことがなかったから気づかなかったけれど、私より低かったはずの戸部君の背はいつのまにか私よりずっと高くなっている。
私はタオルを当てて笑っていた。涙がにじんできたのはあんまり笑いすぎたせいだ、たぶん。

学校からの帰り、少し回り道をして銀木犀のある公園に立ち寄った。
銀木犀は常緑樹だから一年中葉っぱがしげっている。それをきれいに丸く刈り込むので、木の下に入れば丸屋根の部屋のようだ。夏実と私はここが大好きで、二人だけの秘密基地と決めていた。ここにいれば大丈夫、どんなことからも木が守ってくれる。そう信じていられた。
夕方に近くなっても日差しはまだ強い。木の下は陰になって涼しかった。
掃除をしているおばさんが、草むしりの手を休めて話しかけてきた。
「いい木だよねえ、こんな時期は木陰になってくれて。けど春先は、葉っぱが落ちて案外厄介なんだよ、掃除がさ。」
私は首をかしげた。常緑樹は一年中葉っぱがしげっているはずなのに。
「え、葉っぱはずっと落ちないんじゃないんですか。」
「まさか。どんどん古い葉っぱを落っことして、その代わりに新しい葉っぱを生やすんだよ。そりゃそうさ。でなきゃあんた、いくら木だって生きていけないよ。」
帽子の中の顔は暗くてよくわからなかったけれど、笑った歯だけは白く見えた。おばさんは、よいしょと言って掃除道具を抱えると公園の反対側に歩いていった。
私は真下に立って銀木犀の木を見上げた。
かたむいた陽が葉っぱの間からちらちらと差し、半円球の宙にまたたく星みたいに光っていた。
ポケットからビニール袋を取り出した。花びらは小さく縮んで、もう色がすっかりあせている。
袋の口を開けて、星形の花を土の上にぱらぱらと落とした。
ここでいつかまた夏実と花を拾える日が来るかもしれない。それとも違うだれかと拾うかもしれない。あるいはそんなことはもうしないかもしれない。
どちらだっていい。大丈夫、きっとなんとかやっていける。
私は銀木犀の木の下をくぐって出た。

結果 (タガログ語) 1:

Flower ng Andong



Mikie matamis osmanthus Sa matamis na halimuyak, ako ay nasa anyo ng isang maliit na puting mga bituin na kapag ang mga bulaklak bituin ay bumaba. At bumabagsak na tahimik bilang snow talon. Huling pagkahulog, nakatayo sa ilalim ng mga puno na may dalawang tao at Natsumi, ako ay tumingala at nakita na isang mahabang panahon mga bulaklak mahulog. Kung napansin mo, ang lupa ay naging puno ng puting bituin. Ang diskarte sa mga puno ng kahoy katawan, nakakulong sa isang puno na may dalawang tao, Natsumi laughed sasabihin kaya palagay ko ay hindi ako tumuntong ito, ito at sa tingin, hindi maaaring ilipat na ngayon.

─ ─ Gatan!
Ako ay nagulat.Kung vaguely ako ay remembered na ang pagkahulog ng nakaraang taon, Tobe bigla mo pindutin ang desk. Tobe tumingin ka pabalik, at sumigaw patungo ang lalaki sa likod.
Ang pagtatapos ay "ang dapat kong itigil. Batiin Huwag pinindot. Broken. Nais bang Uusog sa layunin" ay self-study oras
, silid-aralan ipinasok ang tanghalian break na noon ay humihiging.
Ako stared ang Tobe mo.
"Para sa isang bagay?"
"Ako ay dumating ng pagpunta sa makinig sa araling-bahay. At pagkatapos. Yaong guys na-pipi bigla"
Tobe mayroon kang bawat iba pang mga mapaglarong playfully laging may isang tao ng mga club soccer. At ako ay labanan para sa real sa lalong madaling isa't isa humukay ng kaunti ay Takaji. Hindi mo alam ang dahilan.
Tobe mo gaganapin out sa harap ng akin, ang isang pag-print ng magsiksik paaralan.
"Hindi ko maintindihan ang problemang ito. Gumawa ng pangungusap gamit ang salitang" parang ", dahil marahil mabuti. Kaniya. Ni Tulad ng ito," Hindi ko alam kahit na
. Ako pa rin hindi alam mula sa kapag ako ay isang bata ay kasama.Tobe mo dumating sa maglaro ako palagi kung bakit. Ay ito na nanggagaling sa parehong paaralan magsiksik kung bakit. Ay hindi ito Kakkoyoku bilang senior sa isang soccer club kung bakit.
Ko na narinig na tunog pagtuturo sa silid-aralan "Hindi ko alam .. Huwag maisip sa kanilang sariling mga bagay tulad ng" sa tabi
din tila tapos na, hilahin up ng isang upuan at rattled. Pinuntahan ko ang pasilyo at hanggang makarating sa itulak ang layo Tobe mo.
Walang oras na kasangkot sa bawat iba pang mga Tobe mo. At siya ay nagpasya upang makagawa ng isang reconciled ano ngayon.Ako naghintay habang nagpapanggap na tumingin sa mga taga-post ng bulletin at stretch, Natsumi na dumating out sa pasilyo.
Ito ay isang pangako sa isang malapit na kaibigan man kalaki kahit na hanggang sa junior high school at Natsumi. Kaya sa panahon ng tagsibol ay pabalik-sama palagi klase ding iba't ibang mga. Ngunit, bukod sa isang maliit na hindi pagkakaunawaan at pagpasa ng overlap ang ilang mga beses, ay naging bilang return hiwalay. Maaaring na-pitched makukulit sa isa't isa.
Ako stroked malumanay mula sa tuktok ng bulsa ng isang maliit na plastic bag tulad ng isang mapalad na kagandahan.Flower ng matamis osmanthus ay naipasok sa,. Fragrance ay nawala na ngunit hindi mahalaga. Ako ay naiwan sa lugar upang sabihin huling pagkahulog, upang subukan upang hamunin ang isang bagay na yari sa kamay sa bulaklak na ito. Tumatawag bagong bulaklak Sa sandaling ang pagbagsak at kahit pa imposible, natin gawin ang sabon upang subukan, pabango ay pagpunta sa subukan upang pag-imbita na ...... Kaya natin gumawa ng isang bagay kahit na sari-sari. Natsumi kahit na, dapat ay tiyak na naghihintay para sa isang break na ang ice mula sa akin.
Figure ng Natsumi ay nakakakuha sa mata.Paparating patungo sa amin at sa labas ng silid-aralan.
Sa sandali na iyon, alam ko na kung saan malinaw kung mayroong isang gitna ng kanilang sariling. Kung isuot mo ito pinausukan isa hininga upang maglubag ang dibdib bayuhan tunog, ay nagsagawa ng kanyang paa awkwardly.
Ito ay ang parehong oras "na, Natsumi ─ ─"
at ako ay tinatawag na out, isang bata sa klase ang susunod na pinto na nagsalita sa Natsumi. Pagkatapos ng pagtingin sa ito sa mukha bilang tuliro para sa isang sandali, Natsumi naka-layo mula sa akin tuwid habang pagsagot ng isang bagay sa tabi ng anak. At ko na nawala na ang nakalipas harapan ng mata.Ikaw na magkaroon ng isang pagtingin sa mga larawan ng frame-by-frame nang walang tunog, ay nadama mahaba kakaiba.
Kapag palsipikado ang ay bumalik tainga sa wakas, ako napansin na tobe mo sa silid-aralan na nakita dito. Mayroon akong kahila-hilakbot na tiyak mukha. Labi ay nanginginig, at sa gilid ng mata ay mainit. Kung iniwan mo ang patlang na bilang ay repelled panuntunan ay masama, maliban sa ilalim at tumatakbo hanggang sa ang window. Walang hitsura ng mga kawani na tao upang i-back gate, kahit na ang pagpasa ng kongkreto. Saanman dahil sa malakas na sikat ng araw, tulad ng kulay ay tinatangay ng hangin.Ito ay halos kapareho sa scene na noon ay puti at kung sino makita kapag na sanhi ng anemya.
Ako ay tumingin down na sabik sa Fu ay naghahanap para sa mga kaibigan na nasa labas. Talagang bagaman Walang sinuman ang mga kaibigan. Kahit na walang sinuman ang sinuman na gusto mong tumawag sa aking mga kaibigan bilang karagdagan sa Natsumi.

Return ay mabagal dahil nagkaroon ng koleksyon ng mga libro komite. Kapag magsuot ko ang mga sapatos na baguhin ang mabagal, ang Cheer ng club soccer ay narinig mula sa schoolyard.
Kahit na ito at ang iba sa Setyembre, ay isang mainit na araw kahapon. Sa umaalis sa bakuran ng paaralan,Soul noon ay mainit na tila unti-unting mawala out at maburak mula sa pores ng pores.
Lahat ng tao sa paggalaw bahagi sa mga hayop tulad ng Savannah, at dumating para uminom ng tubig paglilipat ng tungkulin nakatayo sa halip. Tiningnan ko para sa iyo tobe sitting malapit sa fountain pag-inom. Ito ay nakakagambala ito ay nakita na may Natsumi. Dahil tobe mo kung ano pa man ng napakasarap na pagkain, at hindi kung ano ang alam mo kung ano upang ilabas sa harap ng lahat ng tao. At Nais kong upang galugarin kung paano malayo alam mo.Ito marahil ay tumitingin sa isang nakakalibang na eksena Anna kung bakit halos. Ito ay ang pakiramdam na gaganapin ang kahinaan sa tingin ng ito, nagkaroon walang mga pagpipilian ngunit upang maging detestably kahit na malaman ang galit.
Figure ng Tobe mo ay nakita na sa wakas.
Hindi ko mahanap madali. Ang layo mula sa guys na may soccer practice, ay linisan ang isa bola.
Pinagtahian ay mahina soccer ball. Ako kumalas mula doon. Kaya ako walang silbi kung hindi mo Yara ni gumawa ng isang orihinal na mantika. Gamitin lamang kapag nais mong gamitin,Ang ay hindi ang pag-aalaga na hindi mabuti. Ako remembered mo ay Tobe Sinabi kaya sa ibang araw.
Rounding pabalik sa sulok ng schoolyard doon ay walang lilim, at pinapanood ko ang Tobe sa iyo na ang bola polish sa katahimikan, hindi namin iniisip na ang mga katunayan na ang kanyang koponan ay sa aking mga saloobin bigla sa paanuman ay mas maayos, at pambasura.
Ang baluktot gripo ang tumayo. Kong ilagay sa aking mukha at Pashapasha ang tubig. Was malamig. Pakiramdam ko ay kaluluwa na nagkaroon tinunaw retracts muli, bilang ay bumalik facial tabas sa wakas ginawa.
Kapag ako knocked sa pisngi ilang ulit sa tugon sa tubig sa iyong palad, yapak papalapit. Ako ay hailed bilang "pamangking lalaki." Mula sa likod. Tobe ikaw iyon. Maaari itong nakita agad dahil ito ay boses na noon ay pamilyar sa tainga magkano.
Naghahanap likod habang punasan ang mukha, Tobe sinabi mo.
"Ko, ako ay nag-iisip." Ay nakapako sa Tobe mo na ilabas ang mga mata lamang mula sa kamay
towel. Ito ay tahimik at natatakot ng kaunti kung ano ang sinabi.
"Alam mo, tao. 'S gumawa ng isang pangungusap gamit ang salitang" parang ""
"Oh, Ano.Bagay na ito. Alam mo ", ikaw ... Kikeyo na rin grinned ─" na naisip ko na ito ay isang nakakagulat na makisig sirang ─
". Ano Tobe mo, hindi mo alam ang dahilan kung matapos lahat
". Maaari itong bagaman ─ ─".
At nagsimulang punasan ang iyong ay tumingin sa bawat isa sa dalawang tao. Hindi ko mapansin dahil hindi ko ay nahaharap maayos Maging isang junior high school, ngunit likod ng Tobe ng ka sana ay naging mas mababa kaysa sa ko pa magkano ang mas mataas kaysa sa Ako ang lahat ng masyadong sa lalong madaling panahon.
Ako ay tumatawa at ko bang ilagay ang isang tuwalya.Luha ay dumating blur Ito ay dahil mayroon kang masyadong maraming tawa, marahil.

Bumalik mula sa paaralan, Pinahinto ko sa isang park na may mga kagamitan sa pagtimpla ng oliba na may isang maliit na liko.
Dahon ay luntiang buong taon tea olive dahil ito ay parating berde. Dahil trim bilog upang linisin ito, tila ang room ng Dome kung ilagay sa ilalim ng tree. Natsumi ko at gustung-gusto ko ito dito, ako ay nagpasya ang secret base lamang ng dalawang tao. Puno ay maprotektahan ang lahat ng karapatan, mula sa kung ano Kung ikaw ay in dito. Ito ay kinakailangan upang maniwala kaya.
Sikat ng Araw ay malakas pa rin kahit na malapit sa gabi. Sa ilalim ng tree noon ay cool na sa anino ng.
Tiyahin ng paggawa ng paglilinis, nakipag-usap sa akin sa natitirang bahagi ng weeding kamay.
"Hey Isa akong mabuting puno, maagang tagsibol, ako ay pangit hindi inaasahan nahulog na dahon, paglilinis. Galing ngunit. Me ginawa sa lilim ng isang puno ay tulad ng isang oras," ako
ako ay tuliro. Ang nag-iiwan sa buong taon alam ko ang luntiang parating berde.
"Halimbawa, ang mga dahon. Huwag mo na ito ay hindi mahulog ang lahat ng mga paraan"
Walang paraan ".Tulad ng pag-drop ito dumating sa lumang dahon higit pa at higit pa, ako ang bagong dahon lumago sa halip. Ay kaya oo. Sa iyo, hindi ako mabubuhay kahit na hindi mahalaga kung gaano karaming kahoy. Hindi ko alam na rin ang madilim na mukha sa "
sumbrero, ngunit tumingin ako bilang puting ngipin laughed. Tiyahin, lumakad sa iba pang mga bahagi ng parke at nakaharap sa paglilinis tool upang sabihin alley-oop.
Ako ay tumingin up sa sa puno ng matamis osmanthus nakatayo sa ilalim.
Yang tikwas pagturo at pagkutitap mula sa pagitan ng mga dahon,Ito shined tulad ng isang bituin na twinkles sa air ng semi-pabilog ball.
Kinuha ko ang isang plastic bag mula sa kanyang bulsa. Petals pag-urong maliit, kulay ay kupas ganap na isa pa.
Buksan ang bukana ng bag, ay bumaba at i-flip sa ibabaw ng lupa ng mga hugis-bituin bulaklak.
Day upang kuhanin ang mga bulaklak at Natsumi maaaring dumating muli sa ibang araw dito. O maaari kang pumili ng hanggang sa isang tao naiiba. O kaya maaaring hindi ito tulad ng isang bagay na ngayon.
O kaya kahit na mabuti. Ang lahat ng mga karapatan, kumuha ako kasama sa paanuman kit.
Ako ay dumating out na may pato sa ilalim ng isang punungkahoy ng oliba tea.