星の花が降るころに安東みきえ 銀木犀の花は甘い香りで、白く小さな星の形

星の花が降るころに
安東みきえ


銀木犀の花は甘い香りで、白く小さな星の形をしている。そして雪が降るように音もなく落ちてくる。去年の秋、夏実と二人で木の真下に立ち、花が散るのを長いこと見上げていた。気がつくと、地面が白い星形でいっぱいになっていた。これじゃ踏めない、これじゃもう動けない、と夏実は幹に体を寄せ、二人で木に閉じ込められた、そう言って笑った。

──ガタン！
びっくりした。去年の秋のことをぼんやり思い出していたら、机にいきなり戸部君がぶつかってきた。戸部君は振り返ると、後ろの男子に向かってどなった。
「やめろよ。押すなよなあ。おれがわざとぶつかったみたいだろ。」
自習時間が終わり、昼休みに入った教室はがやがやしていた。
私は戸部君をにらんだ。
「なんか用？」
「宿題をきこうと思って来たんだよ。そしたらあいつらがいきなり押してきて。」
戸部君はサッカー部のだれかといつもふざけてじゃれ合っている。そしてちょっとしたこづき合いが高じてすぐに本気のけんかになる。わけがわからない。
塾のプリントを、戸部君は私の前に差し出した。
「この問題わかんねえんだよ。『あたかも』という言葉を使って文章を作りなさい、だって。おまえ得意だろ、こういうの。」
私だってわからない。いっしょだった小学生のころからわからないままだ。なんで戸部君はいつも私にからんでくるのか。なんで同じ塾に入ってくるのか。なんでサッカー部なのに先輩のように格好よくないのか。
「わかんないよ。そんなの自分で考えなよ。」
隣の教室の授業も終わったらしく、いすを引く音がガタガタと聞こえてきた。私は戸部君を押しのけるようにして立ち上がると廊下に向かった。
戸部君に関わり合っている暇はない。今日こそは仲直りをすると決めてきたのだ。はられたポスターや掲示を眺めるふりをしながら、廊下で夏実が出てくるのを待った。
夏実とは中学に上がってもずっと親友でいようと約束をしていた。だから春の間はクラスが違っても必ずいっしょに帰っていた。それなのに、何度か小さなすれ違いや誤解が重なるうち、別々に帰るようになってしまった。お互いに意地を張っていたのかもしれない。
お守りみたいな小さなビニール袋をポケットの上からそっとなでた。中には銀木犀の花が入っている。もう香りはなくなっているけれどかまわない。去年の秋、この花で何か手作りに挑戦しようと言ってそのままになっていた。香水はもう無理でも試しにせっけんを作ってみよう、そして秋になったら新しい花を拾って、それでポプリなんかも作ってみよう……そう誘ってみるつもりだった。夏実だって、私から言いだすのをきっと待っているはずだ。
夏実の姿が目に入った。教室を出てこちらに向かってくる。
そのとたん、私は自分の心臓がどこにあるのかがはっきりわかった。どきどき鳴る胸をなだめるように一つ息を吸ってはくと、ぎこちなく足を踏み出した。
「あの、夏実──」
私が声をかけたのと、隣のクラスの子が夏実に話しかけたのが同時だった。夏実は一瞬とまどったような顔でこちらを見た後、隣の子に何か答えながら私からすっと顔を背けた。そして目の前を通り過ぎて行ってしまった。音のないこま送りの映像を見ているように、変に長く感じられた。
騒々しさがやっと耳に戻ったとき、教室の中の戸部君がこちらを見ていることに気づいた。私はきっとひどい顔をしている。唇がふるえているし、目の縁が熱い。きまりが悪くてはじかれたようにその場を離れると、窓に駆け寄って下をのぞいた。裏門にも、コンクリートの通路にも人の姿はない。どこも強い日差しのせいで、色が飛んでしまったみたい。貧血を起こしたときに見える白々とした光景によく似ている。
私は外にいる友達を探しているふうに熱心に下を眺めた。本当は友達なんていないのに。夏実の他には友達とよびたい人なんてだれもいないのに。

帰りは図書委員の集まりがあったせいで遅くなった。のろのろと靴を履き替えていると、校庭からサッカー部のかけ声が聞こえてきた。
もう九月というのに、昨日も真夏日だった。校庭に出ると、毛穴という毛穴から魂がぬるぬると溶け出してしまいそうに暑かった。
運動部のみんなはサバンナの動物みたいで、入れ替わり立ち替わり水を飲みにやって来る。水飲み場の近くに座って戸部君を探した。夏実とのことを見られたのが気がかりだった。繊細さのかけらもない戸部君だから、みんなの前で何を言いだすか知れたものじゃない。どこまでわかっているのか探っておきたかった。だいたいなんであんな場面をのんびりと眺めていたのだろう。それを考えると弱みを握られた気分になり、八つ当たりとわかってもにくらしくてしかたがなかった。
戸部君の姿がやっと見つかった。
なかなか探せないはずだ。サッカーの練習をしているみんなとは離れた所で、一人ボールをみがいていた。
サッカーボールは縫い目が弱い。そこからほころびる。だからグリスをぬってやらないとだめなんだ。使いたいときだけ使って、手入れをしないでいるのはだめなんだ。いつか戸部君がそう言っていたのを思い出した。
日陰もない校庭の隅っこで背中を丸め、黙々とボールみがきをしている戸部君を見ていたら、なんだか急に自分の考えていたことがひどく小さく、くだらないことに思えてきた。
立ち上がって水道の蛇口をひねった。水をぱしゃぱしゃと顔にかけた。冷たかった。溶け出していた魂がもう一度引っ込み、やっと顔の輪郭が戻ってきたような気がした。
てのひらに水を受けて何度もほおをたたいていると、足音が近づいてきた。後ろから「おい。」と声をかけられた。戸部君だ。ずっと耳になじんでいた声だからすぐわかる。
顔をふきながら振り返ると、戸部君が言った。
「おれ、考えたんだ。」
ハンドタオルから目だけを出して戸部君を見つめた。何を言われるのか少しこわくて黙っていた。
「ほら、『あたかも』という言葉を使って文を作りなさいってやつ。」
「ああ、なんだ。あれのこと。」
「いいか、よく聞けよ……おまえはおれを意外とハンサムだと思ったことが──」にやりと笑った。「──あたかもしれない。」
やっぱり戸部君って、わけがわからない。
二人で顔を見合わせてふき出した。中学生になってちゃんと向き合ったことがなかったから気づかなかったけれど、私より低かったはずの戸部君の背はいつのまにか私よりずっと高くなっている。
私はタオルを当てて笑っていた。涙がにじんできたのはあんまり笑いすぎたせいだ、たぶん。

学校からの帰り、少し回り道をして銀木犀のある公園に立ち寄った。
銀木犀は常緑樹だから一年中葉っぱがしげっている。それをきれいに丸く刈り込むので、木の下に入れば丸屋根の部屋のようだ。夏実と私はここが大好きで、二人だけの秘密基地と決めていた。ここにいれば大丈夫、どんなことからも木が守ってくれる。そう信じていられた。
夕方に近くなっても日差しはまだ強い。木の下は陰になって涼しかった。
掃除をしているおばさんが、草むしりの手を休めて話しかけてきた。
「いい木だよねえ、こんな時期は木陰になってくれて。けど春先は、葉っぱが落ちて案外厄介なんだよ、掃除がさ。」
私は首をかしげた。常緑樹は一年中葉っぱがしげっているはずなのに。
「え、葉っぱはずっと落ちないんじゃないんですか。」
「まさか。どんどん古い葉っぱを落っことして、その代わりに新しい葉っぱを生やすんだよ。そりゃそうさ。でなきゃあんた、いくら木だって生きていけないよ。」
帽子の中の顔は暗くてよくわからなかったけれど、笑った歯だけは白く見えた。おばさんは、よいしょと言って掃除道具を抱えると公園の反対側に歩いていった。
私は真下に立って銀木犀の木を見上げた。
かたむいた陽が葉っぱの間からちらちらと差し、半円球の宙にまたたく星みたいに光っていた。
ポケットからビニール袋を取り出した。花びらは小さく縮んで、もう色がすっかりあせている。
袋の口を開けて、星形の花を土の上にぱらぱらと落とした。
ここでいつかまた夏実と花を拾える日が来るかもしれない。それとも違うだれかと拾うかもしれない。あるいはそんなことはもうしないかもしれない。
どちらだっていい。大丈夫、きっとなんとかやっていける。
私は銀木犀の木の下をくぐって出た。

結果 (タガログ語) 1:

Star ng bulaklak sa paligid sa ulan
Andong Mikie pilak Osmanthus bulaklak ay masarap na amoy, ito ay nasa anyo ng isang puting maliit na bituin. At bumabagsak tahimik bilang snow. Huling tag-lagas, nakatayo sa ilalim ng puno sa Natsumi at dalawang, ay naghahanap up ako sa ito mahaba bulaklak na mahulog. Kung mapapansin mo, ang lupa ay maging puno na may puting hugis star-. Ito ay hindi stomping'm ito, this'm hindi magalaw, at Natsumi Asked ang katawan sa puno ng kahoy, ay nakulong sa isang puno na may dalawang tao, pinagtawanan ko na sabihin ito. ── Gatan! Nagulat. Kung naalala mo vaguely na ng huling pagkahulog, ito ay na-hit biglang Tobe-kun sa desk. Kapag tiningnan Tobe kun, at sumigaw papunta sa likod ng mga lalaki. at "Stop ko ito. Nais kong ako Na press. ay gusto sadyang ako ay pindutin." time self-study ay higit sa, mga silid-aralan ay pumasok sa lunch break ay hindi naging ugong. Glared ko ang Tobe iyo. "? Paglambot" "Ako ay dumating pagpunta sa makinig sa araling-bahay. At pagkatapos Aitsu-ra ay pinindot bigla." Tobe kun ay bawat isa mapaglarong laging hawak ang isang tao ng soccer. At isang maliit na maghukay ng bawat isa sa lalong madaling panahon ay ito labanan malubhang sa Takaji. Ngunit hindi ko alam. Ang paaralan ng print, Tobe kun gaganapin out sa harap ng akin. "Hindi ko na alam ang problemang ito. Gumawa ng isang pangungusap gamit ang salitang" parang ", because.'ll iyong mabuti, ang ganitong uri ng." Hindi alam Kahit akin. Hindi ko pa rin alam dahil ako ay nasa elementarya ay may. Bakit kung ano ang dumating sa Tobe kun palaging ako kasangkot. Ikaw ba ay darating kung bakit sa parehong paaralan. Bakit hindi ba sa estilo bilang seniors na football bahagi. "Hindi ko alam. Ako uri ng Na-iisip sa kanilang mga sarili." Tila natapos na rin klase sa tabi ng mga silid-aralan, ang mga tunog-pansing chair Narinig ko na isang lindol. Nagpunta ako sa hallway kapag tumayo upang itulak palayo ang Tobe iyo. Walang oras na magkaroon ng bawat isa na kasangkot sa Tobe iyo. Ito ay para sa kung ano ay nagpasya na magkasundo ngayon. Habang pagpapanggap upang humanga ang nailagay poster at bulletin at hinintay Natsumi lumabas sa pasilyo. At Natsumi ay ipinangako na maging kahit na sa isang mas pinakamahusay na mga kaibigan, kahit na hanggang sa ang junior high school. Kaya sa panahon ng tagsibol ay ibabalik sa laging magkasama kahit na iba't ibang klase. Gayon pa man, sa gitna ng mga maliliit na pagpasa at hindi pagkakaunawaan overlap sa ilang mga beses, ito ay naging bilang pumunta nang hiwalay. Kami ay maaaring stretch na pangit sa bawat isa. Ang kagandahan ng isang maliit na plastic bag ako ay tinapik malumanay mula sa tuktok ng mga bulsa. Silver Osmanthus flower ay sa in. Hindi mahalaga ngunit ay hindi na ang iba pang mga pabango. Huling pagkahulog, ito ay dapat na mag-iwan na sabihin na mga pagtatangka upang hamunin ang isang bagay na yari sa kamay sa bulaklak na ito. Pabango gumawa ng sabon upang subukan ang ibang imposible kahit Hayaan, at pagpili ng mga bagong flower Matapos ang pagbagsak, kaya ay pagpunta sa subukan na mag-imbita ang mga sari-sari bagay kaya ...... Hayaan din ginawa ni. Kahit Natsumi, dapat naghihintay kit mula sa akin ilabas ang. Hitsura ng Natsumi nakukuha sa iyong mga mata. Lumabas ng silid-aralan sa darating patungo sa amin. Sandali na iyon, ako alinman ay natagpuan malinaw kung saan upang mahanap ang kanilang sariling puso. Kapag palara ng sanggol nakapapawi sa isa sa paghinga ang bayuhan sound dibdib, ito kinunan ang alanganin paa. "Iyon, Natsumi ──" at ako ay na-multiply sa pamamagitan ng tinig, ang bata sa tabi ng klase na ito ay sabay-sabay na na nagsalita sa Natsumi. Natsumi matapos na makita dito sa bilang tuliro para sa isang sandali na mukha, naka-layo ng tuwid mukha sa akin habang sagot ng isang bagay sa tabi ng bata. At dinala na namin ang mga nakalipas na sa harap ng mga mata. Bilang isang pagtingin sa mga video na walang frame isulong ng tunog, ito ay nadama kakaiba ang haba. Kapag ang kaguluhan ay sa wakas bumalik sa tainga, napansin ko na Mr. Tobe sa silid-aralan ay nanonood dito. Mayroon akong isang tiyak na kakila-kilabot na mga mukha. Upang labi nanginginig, ang mga mata ng mga gilid ay mainit. Kung ito ay tumutukoy sa iwanan ang lugar bilang ay repelled masama, maliban para sa mga down at tumatakbo hanggang sa ang window. Gayundin sa likod gate, walang hitsura ng mga tao sa landas ng kongkreto. Sa lahat ng dako dahil sa malakas na sikat ng araw, tulad ng mga kulay na ito ay lumilipad. At ito ay katulad ng sa mga tanawin upang makakuha ng isang puting tao na makikita kapag dulot anemia. Tiningnan ko sa ilalim ng sabik na Fu naghahanap para sa isang kaibigan ay sino sa labas. Talagang kahit na hindi kaibigan Nante. Kahit na hindi lahat Nante tao na nais mong tawagan ang isang kaibigan sa karagdagan sa mga Natsumi. Return naging mabagal dahil nagkaroon ng isang koleksyon ng mga komite ng mga libro. Kapag tardily ay nasa lugar na magsuot ng sapatos, sigaw ng soccer ay narinig mula sa schoolyard. Upang mag-refer sa iba pang mga sa Setyembre, ito ay kahapon isang kalagitnaan ng tag-araw. Sa umaalis sa bakuran ng paaralan, ito ay mainit na mukhang upang makakuha ng out natutunaw Upang malansa kaluluwa mula sa butas ng pores. Movement bahagi Palikot sa tulad ng mga hayop Savannah dumating sa pag-inom ng isang pagbabalik ng puhunan Nakatayo sa halip na tubig. Tiningnan ko para Tobe Mr. upo malapit sa pagtutubig butas. Ito ay isang pag-aalala at noon ay nakita na may Natsumi. Dahil walang Tobe Mr. piraso ng napakasarap na pagkain, ito ay hindi kung ano ang alam kung ano dadalhin kayo sa harap ng lahat ng tao. Nais kong tuklasin kung leave ay kilala ngayon. Sa pahapyaw na paghanga ay kung bakit ang nakakalibang na tanawin ng Anna scene. Gamit na sa isip na ito ay nagiging mood na ito ay gaganapin isang kahinaan, walang pagpipilian ngunit upang maging detestably kahit nahanap na matumbok walong. Tobe Mr. figure sa wakas ay natagpuan. Hindi mo dapat na madaling mahanap. Away lahat ay na ang pagsasanay ng soccer, ay linisan ang isang bola. Soccer ball stitching ay mahina. Ito ang makukulay na mula doon. Ano ang isang inutil at kaya hindi Yara pininturahan ng mantika. Gamitin lamang kapag gusto mong gamitin, ito ay ako walang silbi sa ay may hindi isang pag-aalaga. Tobe Mr. naalala ko sinabi kaya sa ibang araw. Rounding likod na may hindi schoolyard ng sulok shade, pinapanood ko ang Tobe-kun na tahimik ball buli, sa anumang paraan biglang ito ay masyado maliit na ako ay nag-iisip ng aking sarili, ito ay tila sa mga hangal na bagay. Ay baluktot ang gripo tumayo. Tubig ito ay nasakop ng Pashapasha at mukha. Ito ay malamig. Pagbawi kaluluwa na ay natutunaw sa sandaling muli, nadama tulad ng may wakas bumalik ay ang balangkas ng mukha. Kapag ito ay tumatanggap ng tubig Ilang beses na matumbok ang pisngi sa palad ng iyong mga kamay, mga yapak papalapit. "Hey." At ito ay ilagay ang isang boses mula sa likod. Ni mo Tobe. Kaagad na nauunawaan dahil ito ay tinig na pamilyar sa tainga ng marami. Kapag tumingin ako pabalik habang pahiran ang mukha, sinabi Tobe-kun. "Ako, ako ay nag-iisip." Ay nakapako sa Tobe kun ilabas lamang ang mga mata sa kamay tuwalya. Ito ay tahimik ng kaunti nakakatakot kung ano ang nais sabihin. "Alam ko," bilang kung "guy ako Gumawa ng isang pangungusap gamit ang salita." "Oh, ano. Bagay ng ito." "Mabuti o, well Kikeyo ...... na ikaw, naisip mo ito ay nakakagulat handsome akin May ── "grinned pinagtawanan ko. "── kapangyarihan ito kung ito ay." Pagkatapos ng lahat Tobe Mr. ko, hindi alam ang hinati. At ako ay nagsimulang punasan sa nabago ang mukha ng dalawang tao. At kahit na hindi ako nag-abiso dahil hindi ko ay nahaharap maayos Maging isang junior high school, Mr. Tobe ng likod na dapat ay mas mababa kaysa sa mayroon akong walang kamalay-malay na maging higit na mas mataas kaysa sa akin. Ako ay tumatawa sa pamamagitan ng paglalapat ng isang tuwalya. Ito ay dahil ikaw ay may masyadong tumawa kaya magkano ay ang mga luha ay malabo, marahil. Way back mula sa paaralan, ako tumigil sa park na may pilak na Osmanthus ng likuan ng kaunti. Silver Osmanthus ay ang mga dahon sa buong taon luntiang dahil evergreen. Dahil ito trim malinis round, tila ang ikot bubong room kung inilagay sa ilalim ng mga puno. Natsumi at pag-ibig ko dito, ito ay nagpasya ang mga lihim na base ng dalawang tao lamang. Okay Kung ikaw ay nasa dito, kung ano puno ay maprotektahan mula sa. Ito ay kinakailangan na naniniwala ito. Sikat ng Araw kahit na mas malapit sa gabi ay malakas pa rin. Sa ilalim ng isang puno cool na ito ay Maging isang anino. Tita na ang paglilinis ay pakikipag-usap at nakapatong ang kamay ng weeding. "Hey'm mabuting puno, oras na ito sa akin ay nasa lilim ng isang puno. Ngunit ang unang bahagi ng tagsibol, 'm biglaan pangit dahon taglagas, paglilinis ay isang pagkakaiba." Ako ay nalilito. Ngunit evergreen ito dapat ay ang lahat ng taon ng ikot ay luntiang dahon. "Halimbawa, dahon o hindi ko ito ay hindi marami mahulog." Bilang dumating Oh ang "Hindi. Mas at mas lumang dahon, and'm palaguin ang isang bagong dahon sa lugar nito. Well Anta Oo. In. Kung hindi, hindi nakatira magkano Kahit puno yo. "ay ngunit ang mukha sa sumbrero ay hindi alam na rin ang madilim, pinagtawanan lamang ng ngipin ko white. Tita, lumakad sa tapat ng gilid ng park kapag nakaharap ang cleaning tool sabihin Oops-a-uri ng bulaklak. Tumingin ako sa mga puno ng pilak Osmanthus nakatayo sa ilalim. Hilig sun shimmering Upang ipasok mula sa pagitan ng mga dahon, ito ay kumikinang tulad ng isang bituin na kumikislap sa hangin ng semi-circular globo. Ito kinuha ang isang plastic bag mula sa kanyang bulsa. Petals urong maliit, ang iba pang mga kulay ay ganap na kupas. Buksan ang bunganga ng mga bag, bumaba ako Upang dilig hugis-star bulaklak sa itaas ng lupa. Dito maaaring ito ay upang kunin ang mga araw ay darating sa ibang araw Natsumi at bulaklak. O maaari mong kunin ang naiiba mula sa kahit sino. O tulad ng isang bagay ay hindi maaring mas matagal. Parehong Kahit mabuti. Okay, ako makapag tiyak ginagawa kahit paano. Ako ay sa labas na pato sa ilalim ng isang puno ng pilak Osmanthus.