クルンテープ・プラマハーナコーン・アモーンラッタナコーシン・マヒンタラ

クルンテープ・プラマハーナコーン・アモーンラッタナコーシン・マヒンタラーユッタヤー・マハーディロックポップ・ノッパラット・ラーチャタニーブリーロム・ウドムラーチャニウェートマハーサターン・アモーンピマーン・アワターンサティット・サッカタッティヤウィサヌカムプラシット

銀木犀の花は甘い香りで、白く小さな星の形をしている。そして雪が降るように音もなく落ちてくる。去年の秋、夏実と二人で木の真下に立ち、花が散るのを長いこと見上げていた。気がつくと、地面が白い星形でいっぱいになっていた。これじゃ踏めない、これじゃもう動けない、と夏実は幹に体を寄せ、二人で木に閉じ込められた、そう言って笑った。

──ガタン！
びっくりした。去年の秋のことをぼんやり思い出していたら、机にいきなり戸部君がぶつかってきた。戸部君は振り返ると、後ろの男子に向かってどなった。
「やめろよ。押すなよなあ。おれがわざとぶつかったみたいだろ。」
自習時間が終わり、昼休みに入った教室はがやがやしていた。
私は戸部君をにらんだ。
「なんか用？」
「宿題をきこうと思って来たんだよ。そしたらあいつらがいきなり押してきて。」
戸部君はサッカー部のだれかといつもふざけてじゃれ合っている。そしてちょっとしたこづき合いが高じてすぐに本気のけんかになる。わけがわからない。
塾のプリントを、戸部君は私の前に差し出した。
「この問題わかんねえんだよ。『あたかも』という言葉を使って文章を作りなさい、だって。おまえ得意だろ、こういうの。」
私だってわからない。いっしょだった小学生のころからわからないままだ。なんで戸部君はいつも私にからんでくるのか。なんで同じ塾に入ってくるのか。なんでサッカー部なのに先輩のように格好よくないのか。
「わかんないよ。そんなの自分で考えなよ。」
隣の教室の授業も終わったらしく、いすを引く音がガタガタと聞こえてきた。私は戸部君を押しのけるようにして立ち上がると廊下に向かった。
戸部君に関わり合っている暇はない。今日こそは仲直りをすると決めてきたのだ。はられたポスターや掲示を眺めるふりをしながら、廊下で夏実が出てくるのを待った。
夏実とは中学に上がってもずっと親友でいようと約束をしていた。だから春の間はクラスが違っても必ずいっしょに帰っていた。それなのに、何度か小さなすれ違いや誤解が重なるうち、別々に帰るようになってしまった。お互いに意地を張っていたのかもしれない。
お守りみたいな小さなビニール袋をポケットの上からそっとなでた。中には銀木犀の花が入っている。もう香りはなくなっているけれどかまわない。去年の秋、この花で何か手作りに挑戦しようと言ってそのままになっていた。香水はもう無理でも試しにせっけんを作ってみよう、そして秋になったら新しい花を拾って、それでポプリなんかも作ってみよう……そう誘ってみるつもりだった。夏実だって、私から言いだすのをきっと待っているはずだ。
夏実の姿が目に入った。教室を出てこちらに向かってくる。
そのとたん、私は自分の心臓がどこにあるのかがはっきりわかった。どきどき鳴る胸をなだめるように一つ息を吸ってはくと、ぎこちなく足を踏み出した。
「あの、夏実──」
私が声をかけたのと、隣のクラスの子が夏実に話しかけたのが同時だった。夏実は一瞬とまどったような顔でこちらを見た後、隣の子に何か答えながら私からすっと顔を背けた。そして目の前を通り過ぎて行ってしまった。音のないこま送りの映像を見ているように、変に長く感じられた。
騒々しさがやっと耳に戻ったとき、教室の中の戸部君がこちらを見ていることに気づいた。私はきっとひどい顔をしている。唇がふるえているし、目の縁が熱い。きまりが悪くてはじかれたようにその場を離れると、窓に駆け寄って下をのぞいた。裏門にも、コンクリートの通路にも人の姿はない。どこも強い日差しのせいで、色が飛んでしまったみたい。貧血を起こしたときに見える白々とした光景によく似ている。
私は外にいる友達を探しているふうに熱心に下を眺めた。本当は友達なんていないのに。夏実の他には友達とよびたい人なんてだれもいないのに。

帰りは図書委員の集まりがあったせいで遅くなった。のろのろと靴を履き替えていると、校庭からサッカー部のかけ声が聞こえてきた。
もう九月というのに、昨日も真夏日だった。校庭に出ると、毛穴という毛穴から魂がぬるぬると溶け出してしまいそうに暑かった。
運動部のみんなはサバンナの動物みたいで、入れ替わり立ち替わり水を飲みにやって来る。水飲み場の近くに座って戸部君を探した。夏実とのことを見られたのが気がかりだった。繊細さのかけらもない戸部君だから、みんなの前で何を言いだすか知れたものじゃない。どこまでわかっているのか探っておきたかった。だいたいなんであんな場面をのんびりと眺めていたのだろう。それを考えると弱みを握られた気分になり、八つ当たりとわかってもにくらしくてしかたがなかった。
戸部君の姿がやっと見つかった。
なかなか探せないはずだ。サッカーの練習をしているみんなとは離れた所で、一人ボールをみがいていた。
サッカーボールは縫い目が弱い。そこからほころびる。だからグリスをぬってやらないとだめなんだ。使いたいときだけ使って、手入れをしないでいるのはだめなんだ。いつか戸部君がそう言っていたのを思い出した。
日陰もない校庭の隅っこで背中を丸め、黙々とボールみがきをしている戸部君を見ていたら、なんだか急に自分の考えていたことがひどく小さく、くだらないことに思えてきた。
立ち上がって水道の蛇口をひねった。水をぱしゃぱしゃと顔にかけた。冷たかった。溶け出していた魂がもう一度引っ込み、やっと顔の輪郭が戻ってきたような気がした。
てのひらに水を受けて何度もほおをたたいていると、足音が近づいてきた。後ろから「おい。」と声をかけられた。戸部君だ。ずっと耳になじんでいた声だからすぐわかる。
顔をふきながら振り返ると、戸部君が言った。
「おれ、考えたんだ。」
ハンドタオルから目だけを出して戸部君を見つめた。何を言われるのか少しこわくて黙っていた。
「ほら、『あたかも』という言葉を使って文を作りなさいってやつ。」
「ああ、なんだ。あれのこと。」
「いいか、よく聞けよ……おまえはおれを意外とハンサムだと思ったことが──」にやりと笑った。「──あたかもしれない。」
やっぱり戸部君って、わけがわからない。
二人で顔を見合わせてふき出した。中学生になってちゃんと向き合ったことがなかったから気づかなかったけれど、私より低かったはずの戸部君の背はいつのまにか私よりずっと高くなっている。
私はタオルを当てて笑っていた。涙がにじんできたのはあんまり笑いすぎたせいだ、たぶん。

学校からの帰り、少し回り道をして銀木犀のある公園に立ち寄った。
銀木犀は常緑樹だから一年中葉っぱがしげっている。それをきれいに丸く刈り込むので、木の下に入れば丸屋根の部屋のようだ。夏実と私はここが大好きで、二人だけの秘密基地と決めていた。ここにいれば大丈夫、どんなことからも木が守ってくれる。そう信じていられた。
夕方に近くなっても日差しはまだ強い。木の下は陰になって涼しかった。
掃除をしているおばさんが、草むしりの手を休めて話しかけてきた。
「いい木だよねえ、こんな時期は木陰になってくれて。けど春先は、葉っぱが落ちて案外厄介なんだよ、掃除がさ。」
私は首をかしげた。常緑樹は一年中葉っぱがしげっているはずなのに。
「え、葉っぱはずっと落ちないんじゃないんですか。」
「まさか。どんどん古い葉っぱを落っことして、その代わりに新しい葉っぱを生やすんだよ。そりゃそうさ。でなきゃあんた、いくら木だって生きていけないよ。」
帽子の中の顔は暗くてよくわからなかったけれど、笑った歯だけは白く見えた。おばさんは、よいしょと言って掃除道具を抱えると公園の反対側に歩いていった。
私は真下に立って銀木犀の木を見上げた。
かたむいた陽が葉っぱの間からちらちらと差し、半円球の宙にまたたく星みたいに光っていた。
ポケットからビニール袋を取り出した。花びらは小さく縮んで、もう色がすっかりあせている。
袋の口を開けて、星形の花を土の上にぱらぱらと落とした。
ここでいつかまた夏実と花を拾える日が来るかもしれない。それとも違うだれかと拾うかもしれない。あるいはそんなことはもうしないかもしれない。
どちらだっていい。大丈夫、きっとなんとかやっていける。
私は銀木犀の木の下をくぐって出た。

結果 (タイ語) 1:

กรุงเทพ-pramahana กรวย amornrattanakosin mahintalayuttaya ศรัทธาร็อคป๊อบ นพรัตน์-lurchttanyblirom, wedmlerchaniwertmaharsa เปิด-amonphiman-awatansathit-sucketactiyawisanukamplachit ดอกไม้ osmanthus เงินหวานหอม และมีสีขาวรูปดาวขนาดเล็ก และไม่ มีเสียงเพราะหิมะตก ล่าสุด ตก ฤดูร้อนผลไม้ และกำลังมองว่ายาวยืนอยู่คนเดียวใต้ต้นไม้ และกระจายดอกไม้ ในการแจ้ง และพื้นดิน เป็นดาวสีขาวมีกลายเป็นบวม มันไม่สามารถย้ายอีกต่อไป เป็นเจ้าของมัน และนัทสึมิมัทเป็นลำต้นใกล้ชิด โดยคนสองคนติดอยู่ในต้นไม้ กล่าว และหัวเราะ ── Gaetan ผมประหลาดใจ ถ้าคุณมีแสงน้อย จำตกสุดท้ายโต๊ะที่มีหนวดคุณเติบโตอย่างฉับพลัน เติบโตเป็นหัน และตะโกนอยู่ข้างหลังผู้ชายออก ผมชอบตี อยากตีใน 」 เวลาการศึกษาห้องเรียน เดินเข้าไปในกลางวันแบ่งเป็น noisily ผมสงสัยว่าโทะ"บางสิ่งบางอย่าง 」"ฉันอยู่ที่นี่ เพราะผมถามการบ้าน แล้ว ฉันก็ผลักพวกเขา 」 โทะเสมอการเจ้าชู้กับคนของทีมฟุตบอล เล่นกัน และ kodzuki เล็กน้อยแต่ละอื่น ๆ ได้อย่างรวดเร็วกลายเป็น การทะเลาะกันรุนแรง ไม่ทราบว่าทำไม อ่อน ๆ พิมพ์โทะก็อยู่ตรงหน้า"ปัญหานี้ไม่รู้ว่า ฉัน "ถ้า คือ ทำให้ประโยคโดยใช้คำ จะคุณกำลังดีที่นี้ 」 ผมไม่แน่ใจ ไม่รู้ตั้งแต่ประถมศึกษาออกไป อะไรคือโทะเสมอฉัน หรือที่เกี่ยวข้องอย่างใกล้ชิด สิ่งที่มาถึงโรงเรียนเดียวกัน แต่สิ่งสโมสรเป็นดีไม่ดีสำหรับคุณ"ฉันไม่ ไม่คิดมากของตัวเอง 」 คุณดึงเก้าอี้จะสิ้นสุดอยู่ถัดจากชั้นเรียนสามารถได้ยินเสียง rattled การเติบโตบังตื่น และหัวเข้าไปในห้องโถง เวลาไม่เกี่ยวข้องกับคุณโทะ ได้ตัดสินใจที่จะทำให้ความสงบสุขกับมัน รอชมโปสเตอร์ และโพสต์แอบอ้างออกผลไม้ฤดูร้อนดื่มมา ถึงมัธยมศึกษาตอนต้นและฤดูร้อน ผลไม้ยังมีเพื่อน และได้สัญญา จึง เรียนแตกต่างกันระหว่างฤดูใบไม้ผลิมาเสมอกัน อย่างไรก็ตาม หลายแยกขนาดเล็ก และเข้าใจออกมาต่างหากจะฉัน มันอาจจะมีดื้อกัน จูบพระเครื่อง เช่นกระเป๋าขนาดเล็กจากด้านบนของกระเป๋า ในขณะที่ในดอกไม้ osmanthus หวานเงิน กลิ่นจะหายไป แต่ฉันไม่สนใจ ควรจะปล่อย ตกครั้งสุดท้าย ลองทำมือสิ่งที่ดอกไม้พูด น้ำหอมเป็นอีกครั้งแม้จะพยายามทำให้สบู่ไปลองตกเก็บค่าดอกไม้ใหม่ ดังนั้นขอให้เป็นบุหงามีเช่น มันกำลังจะไปดูเชิญชวนดังนั้น นัทสึมิมัทแม้เริ่มต้นจะบอกว่า ฉันควรจะรอให้แน่ใจ ลักษณะของผลไม้ฤดูร้อนเข้าตา จากห้องเรียนมา ทันทีที่ ฉันมีที่หัวใจของฉันมีการเข้าใจได้อย่างชัดเจน บุหรี่หนึ่งวักอกตำเสียงและฟอยล์ ขั้นตอนเก้ ๆ"ANO นัทสึมิมัท──" ผมเรียกว่า และพูดถึงผลไม้ฤดูร้อนถัดจากเด็กชั้นในเวลาเดียวกัน หลังจากที่เห็นนี้ในขณะที่ ใบหน้าผิดหวังนัทสึมิมัท ในขณะที่อยู่ถัดจากเด็กจะตอบอะไรจากฉันทันทีหันไป และเราไปผ่านด้านหน้า ดูวิดีโอไม่ มีเสียงฟีดยาวมักจะรู้สึก สังเกตเห็นว่า เมื่อ tumult มีมากับหู เป็นโทะในห้องเรียนดูที่นี่ จะได้ดูน่ากลัว ร้อนคือดวงตา และริมฝีปากสั่น การกระโดดเป็นอายเกินไปที่จะปล่อยให้วิ่งไปหน้าต่าง และมองลงไป นอกจากนี้ ประตูและทางเดินคอนกรีตไม่ ไม่มีที่ไหน เพราะแสงแดด บินสีที่ชอบ ชัดเจนและปรากฏการณ์ลักษณะโรคโลหิตจางเมื่อคล้าย ผมมองดูอย่างตั้งใจภายใต้วิธีการสำหรับเพื่อนนอก ไม่มีเพื่อนจริง ๆ แล้ว ไม่มีหนึ่งไม่มีใครที่อื่น ๆ ผลไม้ฤดูร้อนกับเพื่อน และต้องการมี ประชุมคณะกรรมการห้องสมุดเป็นทางกลับดึก สวมรองเท้าเปลี่ยนแปลงช้า และได้ยินของสโมสรฟุตบอลจากการอพยพ ผมบอกคุณกันยายนวันมิดซัมเมอร์ถูกวันนี้ ปลิ้นปล้อนและละลายวิญญาณจากรูขุมขนออกจากและมันก็ร้อนจึงออกมาวาง 運動部のみんなはサバンナの動物みたいで、入れ替わり立ち替わり水を飲みにやって来る。水飲み場の近くに座って戸部君を探した。夏実とのことを見られたのが気がかりだった。繊細さのかけらもない戸部君だから、みんなの前で何を言いだすか知れたものじゃない。どこまでわかっているのか探っておきたかった。だいたいなんであんな場面をのんびりと眺めていたのだろう。それを考えると弱みを握られた気分になり、八つ当たりとわかってもにくらしくてしかたがなかった。 戸部君の姿がやっと見つかった。 なかなか探せないはずだ。サッカーの練習をしているみんなとは離れた所で、一人ボールをみがいていた。 サッカーボールは縫い目が弱い。そこからほころびる。だからグリスをぬってやらないとだめなんだ。使いたいときだけ使って、手入れをしないでいるのはだめなんだ。いつか戸部君がそう言っていたのを思い出した。 日陰もない校庭の隅っこで背中を丸め、黙々とボールみがきをしている戸部君を見ていたら、なんだか急に自分の考えていたことがひどく小さく、くだらないことに思えてきた。 立ち上がって水道の蛇口をひねった。水をぱしゃぱしゃと顔にかけた。冷たかった。溶け出していた魂がもう一度引っ込み、やっと顔の輪郭が戻ってきたような気がした。 てのひらに水を受けて何度もほおをたたいていると、足音が近づいてきた。後ろから「おい。」と声をかけられた。戸部君だ。ずっと耳になじんでいた声だからすぐわかる。
顔をふきながら振り返ると、戸部君が言った。
「おれ、考えたんだ。」
ハンドタオルから目だけを出して戸部君を見つめた。何を言われるのか少しこわくて黙っていた。
「ほら、『あたかも』という言葉を使って文を作りなさいってやつ。」
「ああ、なんだ。あれのこと。」
「いいか、よく聞けよ……おまえはおれを意外とハンサムだと思ったことが──」にやりと笑った。「──あたかもしれない。」
やっぱり戸部君って、わけがわからない。
二人で顔を見合わせてふき出した。中学生になってちゃんと向き合ったことがなかったから気づかなかったけれど、私より低かったはずの戸部君の背はいつのまにか私よりずっと高くなっている。
私はタオルを当てて笑っていた。涙がにじんできたのはあんまり笑いすぎたせいだ、たぶん。

学校からの帰り、少し回り道をして銀木犀のある公園に立ち寄った。
銀木犀は常緑樹だから一年中葉っぱがしげっている。それをきれいに丸く刈り込むので、木の下に入れば丸屋根の部屋のようだ。夏実と私はここが大好きで、二人だけの秘密基地と決めていた。ここにいれば大丈夫、どんなことからも木が守ってくれる。そう信じていられた。
夕方に近くなっても日差しはまだ強い。木の下は陰になって涼しかった。
掃除をしているおばさんが、草むしりの手を休めて話しかけてきた。
「いい木だよねえ、こんな時期は木陰になってくれて。けど春先は、葉っぱが落ちて案外厄介なんだよ、掃除がさ。」
私は首をかしげた。常緑樹は一年中葉っぱがしげっているはずなのに。
「え、葉っぱはずっと落ちないんじゃないんですか。」
「まさか。どんどん古い葉っぱを落っことして、その代わりに新しい葉っぱを生やすんだよ。そりゃそうさ。でなきゃあんた、いくら木だって生きていけないよ。」
帽子の中の顔は暗くてよくわからなかったけれど、笑った歯だけは白く見えた。おばさんは、よいしょと言って掃除道具を抱えると公園の反対側に歩いていった。
私は真下に立って銀木犀の木を見上げた。
かたむいた陽が葉っぱの間からちらちらと差し、半円球の宙にまたたく星みたいに光っていた。
ポケットからビニール袋を取り出した。花びらは小さく縮んで、もう色がすっかりあせている。
袋の口を開けて、星形の花を土の上にぱらぱらと落とした。
ここでいつかまた夏実と花を拾える日が来るかもしれない。それとも違うだれかと拾うかもしれない。あるいはそんなことはもうしないかもしれない。
どちらだっていい。大丈夫、きっとなんとかやっていける。
私は銀木犀の木の下をくぐって出た。

結果 (タイ語) 2:

กรุงเทพพระมหาจังหวัด-A ข้อผิดพลาด Morne ลัตนา Koshin-Mahinta Jutta Ya Ma ฮาร์ร็อคป๊อปนพรัตน์-อุบลราชธานีทันนี่ Brie Rom อุดมข้อผิดพลาด Chani รอมหาดาวเสาร์ Amonpiman Awa การสนับสนุนการเปิดหัวนมดูด Tatti ยา Wie Sanu บแคม ประสิทธิ์

เงิน Osmanthus ดอกไม้ในกลิ่นหอมในรูปแบบของดาวขนาดเล็กสีขาว และลดลงโดยไม่มีเสียงเป็นหิมะ ฤดูใบไม้ร่วงที่ผ่านมายืนอยู่ใต้ต้นไม้ใน Natsumi และคนสองคนที่ถูกมองขึ้นไปเป็นเวลานานว่าดอกไม้ตก เมื่อแจ้งให้ทราบล่วงหน้าพื้นดินได้กลายเป็นที่เต็มไปด้วยรูปดาวสีขาว ไม่ stomping'm นี้นี้ 's ไม่ย้ายอีกต่อไปและ Natsumi ได้ขอให้ร่างกายเพื่อลำต้นที่ถูกขังอยู่ในต้นไม้ที่มีคนสองคนที่ผมหัวเราะที่จะพูดอย่างนั้น

── Gatan!
ฉันรู้สึกประหลาดใจ เมื่อผมจำได้ราง ๆ ว่าของฤดูใบไม้ร่วงที่ผ่านมามันได้ตีทันใดนั้น Tobe คุงบนโต๊ะ เมื่อ Tobe คุงมองย้อนกลับไปฉันตะโกนไปทางด้านหลังของเด็กชาย
"ผมหยุด. ฉันหวังว่าฉันไม่ press.'d เหมือนที่ผมถูกตีกับวัตถุประสงค์."
ที่ได้คือเวลาศึกษาด้วยตนเองห้องเรียนเดินเข้าไปในห้องพักรับประทานอาหารกลางวันที่ได้รับการครวญเพลง
ฉันจ้อง Tobe คุง
"สำหรับบางสิ่งบางอย่าง?"
"ผมอยากจะมาฟังการบ้าน. แล้ว Aitsura ได้รับการกดกึก."
Tobe คุงแต่ละอื่น ๆ ที่ขี้เล่นสนุกสนานเสมอคนของฟุตบอล และกลายเป็นความร้ายแรงเกี่ยวกับการต่อสู้เร็วที่สุดเท่าที่ขุดเล็ก ๆ น้อย ๆ ในแต่ละอื่น ๆ ที่เป็น Takaji ดังนั้นผมจึงไม่ทราบว่า
โรงเรียนของพิมพ์ Tobe มันจะยื่นออกมาด้านหน้าของฉัน
"ผมไม่ทราบว่าปัญหานี้. ตรวจประโยคโดยใช้คำว่า" เช่นถ้า "เพราะ. คุณจะดีพูดเช่นนี้."
ไม่ทราบว่าแม้ฉัน คุณออกไม่ทราบว่าตั้งแต่ผมอยู่ในโรงเรียนประถมศึกษาที่เราอยู่ด้วยกัน ทำไม Tobe คุงมามักจะเกี่ยวข้องกับฉัน ไม่ว่าจะเข้ามาทำไมโรงเรียนกวดวิชาเดียวกัน ทำไมไม่ได้อยู่ในรูปแบบที่เป็นผู้บริหารระดับสูงให้กับสโมสรฟุตบอล
"ผมไม่ทราบว่า. ฉันไม่คิดว่าในดังกล่าวเป็นของตัวเอง."
นอกจากนี้ยังดูเหมือนเสร็จติดกับการเรียนการสอนในชั้นเรียนเสียงที่จะดึงเก้าอี้ได้รับการได้ยินและ rattled ผมไปที่ห้องโถงและลุกขึ้นยืนเพื่อที่จะผลักดันออกไป Tobe คุง
Tobe ไม่ได้มีเวลาที่จะมีแต่ละอื่น ๆ ที่เกี่ยวข้องในตัวคุณ เราได้ตัดสินใจที่จะฝังศพขวานเป็นสิ่งที่วันนี้ ในขณะที่ทำท่าจะมองไปที่โปสเตอร์ร่าและโพสต์ได้รับการรอคอยสำหรับ Natsumi ในทางเดินออกมา
และ Natsumi มีสัญญาและผมจะอยู่ในเพื่อนที่ดีที่สุดมากแม้จะขึ้นไปที่ระดับมัธยมศึกษาตอนต้น ดังนั้นในช่วงฤดูใบไม้ผลิก็กลับมาด้วยกันเสมอนอกจากนี้ยังมีระดับที่แตกต่างกัน และยังผ่านหลายขนาดเล็กและความเข้าใจผิดในหมู่ที่ทับซ้อนกันได้กลายเป็นแยกที่จะไป มันอาจจะเป็นที่น่ารังเกียจแหลมกับแต่ละอื่น ๆ
เสน่ห์เช่นถุงพลาสติกขนาดเล็กลูบเบา ๆ จากด้านบนของกระเป๋า ที่มีดอกสีเงิน Osmanthus ใน มันไม่สำคัญว่า แต่ไม่มีกลิ่นอื่น ๆ ฤดูใบไม้ร่วงที่ผ่านมาก็ควรที่จะปล่อยให้มันที่จะบอกว่ามีความพยายามที่จะท้าทายสิ่งที่ทำด้วยมือในดอกไม้นี้ น้ำหอมขอให้สบู่ที่จะลองเป็นไปไม่ได้มากขึ้นและรับดอกไม้ใหม่เมื่อในฤดูใบไม้ร่วงดังนั้นบุหงาก็จะพยายามที่จะได้รับเชิญเพื่อ ...... ขอให้บางสิ่งบางอย่าง แม้ Natsumi ที่จากฉันควรทำลายน้ำแข็งรอฉันแน่ใจว่า
การปรากฏตัวของ Natsumi ได้รับเข้าไปในตาของคุณ ออกจากห้องเรียนมาต่อที่นี่
ขณะที่ฉันรู้ว่าสิ่งที่หัวใจของฉันที่มีให้เห็นอย่างชัดเจน เมื่อฟอยล์รมควันหนึ่งลมหายใจเพื่อเอาใจหน้าอกห้ำหั่นเสียงก็เอาเท้าที่น่าอึดอัดใจ
"นั่น, Natsumi ──"
และผมได้พูดคุยกับเด็กที่อยู่ถัดจากชั้นพูดกับ Natsumi เป็นพร้อมกัน Natsumi คือหลังจากที่ได้เห็นที่นี่ในหน้าเช่นงงสักครู่ก็หันไปหน้าตรงจากฉันในขณะที่ตอบบางสิ่งบางอย่างต่อไปเพื่อให้เด็ก และผมต้องไปผ่านมาด้านหน้าของตา ขณะที่กำลังดูวิดีโอที่มีกรอบไม่มีเสียงล่วงหน้าก็รู้สึกแปลกยาว
เมื่อความวุ่นวายได้กลับไปสู่หูสุดท้ายผมสังเกตเห็นว่า Tobe คุงในห้องเรียนกำลังมองหาที่นี่ ฉันมีความน่ากลัวก็ต้องเผชิญกับ ริมฝีปากมันจะสั่นสายตาของขอบร้อน เมื่อกฎออกจากสถานที่ดังไม่วางตาไม่ดียกเว้นสำหรับการทำงานที่ต่ำขึ้นไปที่หน้าต่าง นอกจากนี้ยังประตูกลับมีลักษณะของมนุษย์ในเส้นทางของคอนกรีตไม่มี ที่ยังเป็นเพราะแสงแดดเช่นสีไปบิน มันจะคล้ายกับที่เกิดเหตุซึ่งเป็นคนผิวขาวที่จะมองไปในช่วงเวลาที่ทำให้เกิดโรคโลหิตจาง
ผมมองลงไปที่กระหาย Fu มองหาเพื่อนที่อยู่นอก แต่ความจริงแล้วไม่มีใครเพื่อน แม้ว่าจะไม่มีใครใครที่คุณต้องการจะเรียกว่าเพื่อนนอกเหนือไปของ Natsumi

กลับมาชะลอตัวเนื่องจากมีคอลเลกชันของคณะกรรมการหนังสือ หากเชือนอยู่ในสถานที่ที่จะสวมใส่รองเท้าที่ฉันได้ยินเสียงตะโกนของฟุตบอลจากสนามโรงเรียน
ที่จะบอกว่าอีกเดือนกันยายนเป็นวันที่อากาศร้อนเมื่อวานนี้ เมื่อออกจากโรงเรียนในมันก็ร้อนดูเหมือนจะได้รับจิตวิญญาณละลายลื่นไหลจากรูขุมขนของรูขุมขน
ส่วนการเคลื่อนไหวของทุกคนเป็นเหมือนสัตว์วานนาห์มาดื่มผลประกอบการยืนน้ำแทน ผมกำลังมองหา Tobe นายนั่งอยู่ใกล้กับน้ำพุน้ำ ฉันได้เห็นสิ่งที่มี Natsumi ถูกรบกวน เพราะไม่ได้ Tobe นายชิ้นส่วนของอาหารอันโอชะไม่ได้เป็นสิ่งที่อาจสิ่งที่ทำลายน้ำแข็งในด้านหน้าของทุกคน ผมอยากจะสำรวจว่าจนถึงขณะนี้ก็มีการค้นพบ ประมาณน่าแปลกใจก็คือดูว่าทำไมสบายที่ฉากแอนนา โดยที่ในใจจะรู้สึกว่าถูกจัดขึ้นอ่อนแอไม่มีทางที่จะ detestably ยังได้รับการค้นพบที่จะตีแปดไม่มี
ลักษณะของ Tobe คุงในที่สุดก็พบว่า
คุณไม่ควรจะหาได้อย่างง่ายดาย ห่างจากพวกที่มีการปฏิบัติของฟุตบอลเขาขัดบุคคลใดเพียงหนึ่งลูก
ลูกฟุตบอลเป็นตะเข็บอ่อนแอ คลี่คลายจากที่นั่น ดังนั้นจึงเป็นเรื่องที่ไร้ประโยชน์เว้นแต่ Yara ทาสีจาระบี ใช้เฉพาะในกรณีที่คุณต้องการใช้ 'm ไม่มีประโยชน์ที่จะไม่ได้ดูแล Tobe นายจำได้กล่าวว่าเพื่อสักวันหนึ่ง
ปัดเศษกลับมาอยู่ในมุมของโรงเรียนไม่มีที่ร่ม, เมื่อฉันมองไปที่ Tobe คุงว่าลูกเงียบขัดมันเป็นชะมัดขนาดเล็กที่มีอย่างใดทันใดนั้นความคิดของตัวเองได้ดูเหมือนสิ่งที่โง่
บิดก๊อกยืนขึ้น น้ำก็จะถูก Pashapasha และใบหน้า มันหนาว จิตวิญญาณของการหดตัวที่ได้รับการละลายอีกครั้งและรู้สึกเหมือนฉันมีในที่สุดรูปร่างของใบหน้าจะกลับมา
และหลายครั้งในการตอบสนองไปในน้ำและเคาะแก้มในฝ่ามือของคุณที่เสียงฝีเท้าใกล้เข้ามา มันถูกทักว่า "หลานชาย." จากด้านหลัง คุณ Tobe ของ เร็ว ๆ นี้จะเห็นเพราะมันเป็นเสียงที่เป็นที่คุ้นเคยกับหูมาก
มองย้อนกลับไปในขณะที่เช็ดใบหน้า Tobe คุงกล่าว
"ผมผมคิดว่า."
ผมจ้องที่ Tobe คุงจากผ้าเช็ดมือที่มีเพียงดวงตาออก สิ่งที่มันบอกว่าเป็นเงียบกลัวเล็กน้อย
"ฉันรู้" เช่นถ้า "คนฉันจะทำให้ประโยคใช้คำว่า."
"โอ้อะไร. Thing ของมัน."
"ฉันพูดดี Kikeyo ...... ว่าคุณเป็นที่ฉันคิดว่ามันเป็นเรื่องที่น่าแปลกใจฉันหล่อ มี── "เขายิ้มหัวเราะ "──อาจถ้าพวกเขา."
ฉันคิดว่าฉัน Tobe-kun ไม่ทราบว่าจะถูกแบ่งออก
ผมเริ่มที่จะเลื่อนออกไปเช็ดใบหน้าโดยคนสองคน แต่ผมไม่ทราบเพราะผมไม่เคยเผชิญหน้ากับต้องกลายเป็นโรงเรียนมัธยมหลังของ Tobe Kimi จะได้รับต่ำกว่าที่ฉันได้กลายเป็นแทบสูงกว่าฉัน
ผมหัวเราะได้โดยการใช้ผ้าขนหนู ฉันโทษที่มากเกินไปหัวเราะมากคือการเสียน้ำตาได้เบลอบางที

ระหว่างทางกลับจากโรงเรียนฉันหยุดที่สวนสาธารณะที่มีเงิน Osmanthus และทางอ้อมเล็กน้อย
เงิน Osmanthus เป็นป่าใบตลอดทั้งปีเพราะมันเป็นป่าดิบ เพราะมันตัดรอบสะอาดมันน่าจะเป็นของห้องโดมถ้าวางอยู่ใต้ต้นไม้ Natsumi และฉันรักที่นี่มันก็ตัดสินใจฐานความลับของคนสองคนเท่านั้น เอาล่ะถ้าคุณอยู่ในที่นี่, ต้นไม้ปกป้องเราจากสิ่งใด ๆ มันเป็นสิ่งที่จำเป็นที่จะเชื่อเช่นนั้น
ได้ใกล้เคียงกับดวงอาทิตย์ตอนเย็นยังคงแข็งแกร่ง ใต้ต้นไม้เป็นเย็นในร่มเงาของ
ป้าว่าการทำความสะอาดคือพูดกับฉันยืนอยู่ในมือของการกำจัดวัชพืช
"เฮ้ฉันต้นไม้ดีเวลานี่คือฉันทำในร่มเงาของต้นไม้. แต่ในช่วงต้นฤดูใบไม้ผลิ 'm ฤดูใบไม้ร่วงที่น่ารังเกียจโดยไม่คาดคิดคือใบทำความสะอาดสามารถ."
ผมก็งง แต่มันควรจะมีใบเขียวตลอดปีตลอดทั้งปีมีความเขียวชอุ่ม
"ตัวอย่างเช่นคุณทำไม่ได้ที่จะออกจะไม่ตกมาก."
"ไม่มีทาง. ในฐานะที่เป็นมาใบโอ้โฮมากขึ้นและมากขึ้นเก่า 'm เติบโตใบใหม่ในสถานที่. ดีเป็นที่. โดยไม่ต้อง Anta ไม่อาศัยอยู่มากแม้ต้นไม้ มัน. "
แต่หน้าในหมวกไม่ทราบที่มืดดีฟันหัวเราะเพียงมองสีขาว ป้าเดินไปฝั่งตรงข้ามสวนสาธารณะและต้องเผชิญกับการทำความสะอาดเครื่องมือที่จะพูดว่าซอย OOP
ผมมองขึ้นไปที่ต้นไม้เงิน Osmanthus ยืนอยู่ข้างใต้
ส่องแสงดวงอาทิตย์มีแนวโน้มที่จะแทรกระหว่างใบถูกเรืองแสงเหมือนดาววิบวับในอากาศของทรงกลมกึ่งวงกลม
มันเอาถุงพลาสติกออกมาจากกระเป๋าของเขา กลีบหดตัวเล็ก ๆ สีอื่น ๆ จะจางหายไปอย่างสมบูรณ์
เปิดปากถุงที่ฉันลดลงถึง pattering ดอกไม้รูปดาวบนดิน
นี่อาจรับวันจะมาสักวันหนึ่งยัง Natsumi และดอกไม้ หรือคุณอาจรับคนที่แตกต่างกัน หรือสิ่งดังกล่าวอาจไม่ได้อีกต่อไป
ทั้งสองแม้ดี เอาล่ะ Ikeru ก็ทำอย่างใด
ผมไปเป็ดใต้ต้นไม้ของ Osmanthus เงิน