旅する絵描き――パリからの手紙伊勢英子 Ｙよ、元気かい。 僕は今パリに

旅する絵描き――パリからの手紙

伊勢英子


Ｙよ、元気かい。
僕は今パリにいる。
パリのアパルトマンでこれを書いている。
驚かせてすまない。
東京の下宿でもなく旅先のカフェでもない、異国のアパルトマンで手紙を書いているんだからね。
自分だって驚くよ。
前へ前へ歩いていけば、モチーフはいつだって向こうからやって来る、と前に書いたよね。
その僕が今、立ち止まって、しばらくここに住んでみようって気になっているのだから、自分だってどうしていいかわからないくらい、驚いているんだよ。
僕は、すごいモチーフに捕まってしまったらしい。
美しい風景でも流れる雲でもない。
前に描いた枯れたひまわりの群生でもないよ。
窓だ。
何の変哲もない窓なんだ。
縦一メートル×横一・五メートルもない小さな窓だ。
こんなシンプルな窓、華やかなパリでは珍しいよ。
レースのカーテンも鉢植えのベランダもない。

ねえ、想像してみておくれよ。
僕は今パリにいて、カルチエ・ラタンとよばれるパリの中心街のさらにど真ん中を歩いていたんだよ。
東に百メートルも行けば、ノートルダム寺院やパリ警察、裁判所、市庁舎があり、南へ五百メートルも下ればリュクサンブール公園、ソルボンヌ大学。
西にはオルセー美術館、ボザール（国立美術学校）、ピカソのアトリエ跡やドラクロワが住んでいた家などがあって、サン・ジェルマン・デ・プレ教会やサン・ミッシェル広場は冬でも観光客や若者でいっぱいだ。
民族のるつぼみたいに肌の色の違う人たちが働いていて、昨日から一斉に冬の名物のバーゲンが始まったせいか、店やデパートの窓という窓に赤や青や白のSOLDES（特売）50％、30％などの文字が躍っている。

僕を捕らえたのはそんなぎらぎらの窓ではない。
ちょっとうつむいて歩いていれば、目の端にさえ入らないような窓だったんだ。
サン・ミッシェル広場から、たった一本入っただけだというのに、全ての喧騒が消え、まるでそこだけ時代から取り残されて今日まで来てしまったという感じの路地だ。
さっき一匹の黒い犬がひとりで散歩していたから、思わずその「詩のような風景」をスケッチ帳に収穫した。
そのスケッチを同封するよ。

ところで、話を窓に戻すよ。
──窓越しに見えたのは、いや見えたのではない。
僕を呼び止め、足を止めさせたのは、窓ガラスの向こうの本だった。
赤や紺や茶色の革表紙の、異なる大きさの本が、金箔の文字や装飾を施されて輝きながら、その美しい背表紙をガラスの外に向けて立っていたんだ。

辞書のようなもの、文学全集のようなもの、聖書のようなもの、十数冊はあったと思う。
中世の本みたいなのもあった。
そして、その本たちの向こうに机と棚があって、丸めた紙や色とりどりの羊皮が所狭しと押し込められているのが見えた。
机の上に電気スタンドが光の輪を落としていた。
そこに浮き出されるようにして、一人の老人が何かの作業をしていたんだ。
そう、黙々と机の上の物に向かって仕事をしているんだ。

手には糸と針。
何を縫っているんだ？
窓の外の僕なんかに目もくれず、ひたすら手を動かしている。
地味な紺色のセーター姿で、手を動かすたびに耳の上で真っ白い髪が揺れた。
美しいたたずまいだった。
そして老人の周囲には静かな力強さと温かい落ち着いた空気が漂っていた。
老人は本をかがっていたんだ。
眼鏡を掛けているけど、そんなもの必要ないようだった。
束ねた紙の穴に針を通し、規則正しく複雑な回路で手を動かしては次の穴に針を運ぶ。
その様子は、まるで「手で見ている」としか思えない早業だった。

窓のすぐ脇に小さな扉があった。
人一人がやっと通れるくらいのガラス戸で、窓と同じく質素だから郵便配達以外、誰もここが入り口だなんてわからないだろう。
何かメモのようなものがはってある。
僕はのぞいてみた
──「ワタシハ、イカナル商業的本モ買ワナイ、売ラナイ」──
そして、平日は9:30―17:00、水曜日は9:30―12:00、とある。
ここは本に関係する工房なのだ。
この人は本を造っているのだろうか、まさか、このなんでも機械でできる時代に、ＩＴの時代に一冊ずつ手造りで？
それとも本の修復をやっているのだろうか。

もう一度扉の紙片に目を移す。
Relieur-Doreur A.M. とあった。
僕は急いで辞書をめくった。
Relieurは製本屋、造本屋。
Doreurは金箔師、金の型押しで文字や装飾を手作業で造る職人のことだ。

窓ガラスの向こうで光の粒子が揺れた。
老人は仕事の手を止め、鼻眼鏡のまま外を見た。
目が合った。
その目は今の今まで手元の仕事に集中していた目だ。
鋭かった。
だがすぐに、目にいたずらっ子のような表情が広がり、優しいじいさんの顔になった。
僕はどきどきしながら思い切りほほ笑み返した。

窓ガラスの向こうの姿がすっと左へ消えたかと思ったら、さっきの紙片がはってあった扉が開いて、じいさんが出てきた。
「見るか？」
──僕は耳まで真っ赤になったのが自分でもわかった。
でも、じいさんはとても自然なやり方で、僕を扉の中に招き入れてくれたんだ。
紙と羊皮とさまざまな機械と工具と、ほこりでいっぱいの工房に──。
これが、僕とRelieurじいさんの出会いの全てだ。
そして、僕がここにとどまることになった物語の「始まり」だ。


Ｙよ。
君があきれるくらい、僕はあちこち旅をしてきた。
そして旅先でいろんな人に出会った。
どこの国でもどこの街でも、老人は暇そうか、寂しげか、群れておしゃべりをしていた。
でなければ腹と顎を突き出して大声で演説をしていた。

でも、あの人は、別の空気をもっていた。
そして、あの窓の向こう側にはなんて大きな、僕の知らない世界が広がっていたのだろう。

僕は興奮して寝つけないので、夜中だけどこれを書いている。
あれから──僕が窓に引き寄せられ、おじさん（とても老人とはよべない）が扉を開けてくれてから──仕事場を見せてもらったんだ。
針と糸でかがっていたのはモリエール（一六二二──一六七三）の作品だった。
いったい何百年前の本なのだろう。
机の上には表紙のなくなったもの、糸がほつれて崩れかかった紙の塊、破れたり虫食いやしみでいっぱいの、もう本とはよべないようなもの（そんなものまで、生き返らせるらしい）。
机の上、台という台に、そんな元本が山のように積み上げられていた。
注文してもみんな何か月も待たされるんだって。

表紙の土台になる厚紙の裁断から始まって、背の装飾のためのレリーフの型作り、羊皮なめし、裏布（紙）の選択、カット、羊皮巻き付け、のり付け、プレス、乾燥、金箔押し……聞いただけではこれくらいしか覚え切れなかったけど、Relieurには約六十工程くらいの作業があるんだって。

本のしみを取るには、いったん本を解体し、一見開きごとに薬の入った液体に浸し、乾かし、また浸し……を四回繰り返すんだ。
破れたり欠けてしまった角などは、日本の和紙のような半透明の薄紙で補強する。
何百ページの本の全てをそうやって修復するのだから、気の遠くなるような作業だよ。

表紙用の羊皮はそのままでは硬くて使えない。
特別のへらでこすって柔らかくするんだけど、ほこりとしか思えないような細かい細かい粉状の物がゆっくり革からはがされ、革は薄く柔らかくなっていく。
三十センチ四方をなめすのに立ちっ放しで全身の神経と力を手に集中させること一時間。
話しかけるのもはばかられるすごい形相だった。
革は均等に美しく平らになった。
この作業がいちばん「きつい。」とおじさんは言う。
今ではRelieurも分業になったり、羊皮なめしだけは機械に頼ったりの時代になったけど、おじさんは全て自分の手でやるんだって。

おじさんの手のスケッチ、同封するよ。
職人の手だ。
関節がこぶみたいで、指なんかもう手の甲の側にしなって、ものすごく柔らかいんだ。
ごついのに温かい手だ。
おじさんの鋭いのにあったかいあの目と同じ質のものだ。

おじさんは、今八十歳!! で六十年もこの仕事をしているそうだ。
お父さんもRelieurの職人だった。
何人もの弟子を抱えていて、工房は今のおじさんの仕事場よりずっと大きくて、ノートルダム寺院の前の橋を渡った所に今もその建物（今は別人の住宅となっているが）はあるという。

僕はもっともっとおじさんのこと、Relieurの仕事のことを知りたいと思った。
この、人の心を包み込むような空気はどこからきているのだろう。
おじさんの髪は真っ白だけど、眉毛は黒くて長い。
そのはっきりした眉の下に濃い青緑の瞳が深い情熱と知性をたたえている。
おじさんは話すとき、じっと僕の顔を見る。
その目は好奇心でいっぱいの子供のようにも見えたりする。

僕は自己紹介がうまくできない（フランス語は発音が難しい）。
だから、旅のスケッチ帳を見せたんだ。
言葉は通じなくても描いたときの気持ちや空気は絵から伝わるはずだ。
おじさんの目がまた鋭く光った。
そして、僕の年くらいのとき、おじさんも絵描きになりたかったんだ、と言った。

戦争がおじさんの夢を別の形に変えた。
おじさんはお父さんの工房で働き、その仕事を受け継いだ。
今では自分の息子にも教えながら、外国から何人もの弟子入りがあるほど、パリでは数人しかいない最後の「手仕事」の人となった。

冬のパリは早く暮れる。
五時になったので、おじさんは仕事場を閉め、「ちょっとだけ歩こう。」と言った。
僕たちは時代から取り残されたような路地を抜け、イルミネーションとSOLDESの文字の躍るサン・ミッシェル広場に出た。
前をまっすぐ見て、雑踏を泳ぐように歩く後ろ姿は八十歳の老人とは思えない。
背も僕より高いくらいだ。異国情緒のごった煮みたいなレストランやカフェ（ギリシャ、アラブ、中国、ベトナムなど……）でいっぱいの裏道を幾筋か歩いていくと、突然、質素な小さな教会の前に出た。

サン・ジュリアン・ル・ポーヴル（貧しい聖人ジュリアンという意味か）教会──庭がそのまま境目もなく木々と芝生の公園につながっている。
公園の向こうでノートルダムの鐘が鳴っていた。
イチイやプラタナスの植え込みを圧倒してそびえ立つ一本の古木が夕方の薄明かりの中にシルエットになって立っていた。
「Robinier 1602」年と札がある。
イヌアカシアだ。
幹や枝のこぶや節がおじさんの手を思わせた。

教会の真正面の建物の三階を指しておじさんがつぶやいた。
「父の工房だった所だ。子供の私は毎朝窓からノートルダムを眺め、このサン･ジュリアン教会の前を通って学校に行ったんだよ。」
おじさんはここに一九三七年から一九七二年まで住んでいたんだって。

僕は圧倒されて立ち尽くした。
何十年前の少年が見た風景が、そのままここにあるんだよ。
工房のあった建物も、教会も、イヌアカシアの木も。
ノートルダム寺院は十二世紀から二百年かけて建設され、木は四百年生き続け、おじさんは三代続いてRelieurの仕事をしてきた──僕なんか、なんでもない小さな点みたいだなって、思った。

「あしたも仕事見に来るか？」おじさんの声はかぎりなく優しかった。
「Oui.」教会の前で握手して別れた。
それから僕は急いで安ホテルを探すことにした。
──ああ、夜が明けそうだ。
この続きはまたすぐ書こう。

結果 (タガログ語) 1:

Naglalakbay pintor - sulat mula sa Paris Ise Eiko sa pamamagitan ng Y, malusog o. Ako ay nasa Paris ngayon. Ako ng sulat na ito sa mga apartment sa Paris. Hindi ako ng paumanhin sa humanga. Hindi kahit sa kalye ng isang cafe o Tokyo bahay-panuluyan, ako dahil ako ng pagsulat ng isang sulat sa ibang bansa ng apartment. Kahit nagulat ako sa sarili ko. Kung lakad namin Previous bago, paksa palaging isang dumating mula sa iba pang mga bahagi, at ako ay nagsulat bago. Iyon ang mayroon ako ngayon, ako ay tumigil, dahil siya ay dapat na sa tingin ko ipaalam sa mga nakatira dito para sa isang habang, sapat upang hindi alam ang kanilang sariling Kahit kung bakit sinasabi, ako nagulat. Ako, parang may nakuha makaalis sa dakilang paksa. Hindi rin sa mga ulap na umaagos sa magandang tanawin. Ito ay hindi isang komunidad ng Sunflower lanta inilabas bago. 'Window s. Ano ang isang kakaiba window. Vertical isa m × horizontal 1-5 metro ito ay hindi rin ng isang maliit na window. Ang simpleng mga bintana, gayak ay bihira sa Paris. Puntas kurtina o nakapaso veranda. Hey, Okureyo akala. Ako ngayon ay nasa Paris, ako ay naglalakad pababa sa gitna ng karagdagang sentro ng lungsod lupa ng Paris tinatawag na Latin Quarter. Kung pupunta ka ng kahit isang daang metro sa silangan, Notre Dame Cathedral at ang Paris ng pulisya, hukuman, at City Hall, ang Luxembourg Gardens, Sorbonne University kung Kudare kahit limang daang metro sa timog. Orsay sa kanluran Museum, Beaux Arts (National School of Fine Arts), kung may tulad ng isang bahay na nanirahan turista at mga kabataan Picasso studio marks at Delacroix, Saint-Germain-des-Prés Iglesia at ang Saint-Michel Square kahit na sa taglamig sa mga ito ay puno na. Ako ay nagtrabaho etniko sa iba't-ibang mga tao ng kulay ng balat tulad ng isang tunawan, sabay-sabay Marahil dahil sa specialties winter pangangalakal nagsimula mula sa kahapon, sa window ng tindahan at department store windows pula at bughaw at puting mga SOLDES (SALE) 50%, na character tulad ng 30 porsiyento ay Odo ~ Tsu. Ito ay hindi tulad ng isang kumikinang na mga bintana ay nahuli ako. Habang naglakad ito ng isang maliit ulo pababa, ito ay isang window, tulad ng hindi mahulog kahit na sa gilid ng mga mata. Mula sa Saint-Michel Square, at sabihin na lamang siya ang pumasok ang isa lamang, mawala ang lahat sa magmadali at magmadali, ito ay alley na ay dumating hanggang sa ngayon ay naiwan sa labas na may tanging panahon ng damdamin. Dahil ang isa sa mga hayop ng mga itim na aso habang ang nakalipas ay naging isang lakad nag-iisa, kami ay hindi kinukusa pag-ani nito "telon tulad ng mga tula" upang gumuhit ng plano book. Ilakip ang sketch. By the way, back-usap sa mga window. ── ito tila sa pamamagitan ng window ay, walang hindi ito ay tila. Hailed akin, ako ay sapilitang upang ihinto ang mga paa, ito ay ang iba pang mga bahagi ng window glass. Balat ng pabalat ng pula at madilim na asul o brown, ito ng iba't-ibang magnitude, habang shine ay ginayakan na may gintong ng character at pampalamuti, gagawin ko ang maganda tinik tumayo patungo sa labas ng salamin. Diksyunaryo ng mga bagay, ang mga bagay tulad ng kumpletong panitikan gawa, sa tingin ko ng isang bagay tulad ng Bibliya, nagkaroon ng isang dosenang mga libro. Ito ay ang Middle Ages, kahit na ito tulad ng isang ng. At, crowdedly kung may isang desk at isang istante sa iba pang bahagi ng aklat sa amin, bilugan ang mga papel at makulay sheepskin ay itinulak ay tumingin sa mga ito. Table lamp sa desk ay bumaba ang bilog ng liwanag. Kaya bilang upang maging alsado sa doon, ako ng isang matandang lalaki ay nagtatrabaho sa isang bagay. Oo, ako nagtatrabaho patungo sa mga bagay-bagay sa desk tahimik. Sinulid at karayom ​​sa kamay. Ano ikaw ay tahiin? Isang bagay na ako sa mata ng mga labas ng window Klez, ay single-mindedly gumagalaw ang kamay. Sa kuwelyo pigura ng matino madilim na bughaw, purong puting buhok yumanig sa tainga sa bawat oras na ilipat mo ang iyong kamay. Ito ay isang maganda ang hitsura. At tahimik na lakas at mainit-init kalmado hangin ay drifted sa paligid ng matanda. I Ang lumang tao ay nasuri Kaga ~ Tsu isang libro. Kahit nakasalamin, tila hindi na kailangan para sa mga tulad ng isang bagay. Bundled sa mga butas sa papel ay dumaan sa pamamagitan ng karayom, sa pamamagitan ng paglipat ng iyong mga kamay regular complex circuits upang isagawa ang karayom ​​sa susunod na hole. Hitsura nito ay isang mahiya na Hindi sa tingin ko ito ay tulad lamang ng isang "sa pagtingin sa kamay." Nagkaroon ng isang maliit na pinto lamang sa tabi ng bintana. Isang salamin ng pinto ng tungkol sa isang tao ay bahagya pumasa sa pamamagitan ng, at dahil ang window na may parehong matipid kaysa sa mga magdadala ng sulat, ay magkakaroon din dito ay hindi na malaman ang entrance Nante ni. Isang bagay ay crawling tulad ng isang talaan. Ako ay sinubukan maliban ── "Watashiha, Wanai anumang komersyal na mga modelo na ito ay bumili, benta Lanai" ── at, sa weekdays 9:30-17:00, Miyerkules at 9:30-00:00, at mayroong. Narito ang isang workshop na may kaugnayan sa kasalukuyan. Nagtataka ko ang tao na ito ay ang pagbuo ng isang libro, walang paraan, sa isang panahon kapag ang maaari mong gawin sa mga ito ang anumang bagay na machine, sa pamamagitan ng kamay ng isa sa pamamagitan ng isang libro sa IT panahon? O ako magtaka paggawa ng isang pag-aayos ng mga libro. Ito gumagalaw ang mga mata sa mga piraso ng papel na muli ng pinto. Ito ay may Relieur-Doreur AM. Ako ay flipping sa pamamagitan ng isang diksyunaryo nagmamadali. Relieur bookbinding shop, elepante bookstore. Doreur ang manunubog, bagay ng artisans upang bumuo sa alsado gold titik at ginayakan sa pamamagitan ng kamay. Banayad na mga particle yumanig sa kabilang bahagi ng window glass. Ang lumang tao na huminto ang kamay ng trabaho, tumingin sa labas labi ng salamin na nakasabit sa ilong. Mga mata natutugunan. Ang mata mata ay nakatutok sa mga kamay ng trabaho hanggang ngayon ngayon. Ay Surudoka ~ Tsu. Ngunit sa lalong madaling panahon, mga mata pagmumukha kumalat tulad ng pusong, naging mukha ng mga friendly matanda. Ako ay lisanin ngiti nagbabalik habang bayuhan. Kapag lampas ng hitsura ng window glass ay naisip tuwid o nawala sa kaliwa, ang pinto sa isang maliit na habang nakaraan ng mga piraso ng papel na iyon ay nailagay bukas, lumang tao ay dumating out. "Tingnan mo?" ── ako ay naging isang red tainga hanggang natagpuan ko ang aking sarili. Ngunit, lumang tao sa isang napaka-natural na paraan, ito ay sa akin kailangan kong mag-imbita sa pinto. At sa papel at sheepskin at iba't-ibang mga makina at mga kasangkapan, sa buong studio na may dust ──. Ito ay, ngunit ang lahat ng nakatagpo sa akin at Relieur matanda. At, ito ay "sa simula" ng kuwento na ay dapat na maging na manatili ako dito. Y. Magkano ka namangha, ako ay sa paligid ng paglalakbay. At nakilala ko ang isang pulutong ng mga tao sa kalye. Kahit kahit saan sa lungsod kahit saan din sa bansa, sa matanda o paglilibang malamang, nag-iisa, o nagkaroon ng isang chat sa dami ng mga tao. Maliban na lamang kung ako ay nagkaroon ng isang pagsasalita ng malakas at nakalawit ang tiyan at baba. Pero, ang taong iyon ay nagkaroon ng isang iba't ibang mga air. At, big Nante ay sa iba pang bahagi ng window na iyon, ay ang mundo ay hindi alam ng ako ay kumalat. Dahil hindi ko bumabagsak na tulog sa kaguluhan, I am pagsulat na ito ako sa gitna ng gabi. Ay akit sa ── ko windows mula doon, (hindi maaaring tinatawag na isang tunay lumang tao) tiyuhin ako ay nagtanong upang ipakita ── lugar ng trabaho at mula sa akin upang buksan ang pinto. Naging Kaga ~ Tsu sa isang karayom ​​at thread ay ang gawain ng Moliere (1622 ── 1673). Ay ito kung ano mismo ang daang taon na nakalipas na ito a. Ang mga bagay sa desk na ay hindi na pabalat, bukol ng papel gumuguho nagninisnis kuwento, na puno ng napunit o inuuod at batik, iba pang mga libro at mga bagay tulad na tawag (hanggang sa gayong mga bagay, tila bumuhay). Sa desk, sa base ng mga platform, tulad ng mga punong-guro ay nakasalansan up tulad ng isang bundok. Kahit sa akin na maghintay sa lahat para sa mga buwan, kahit na nag-utos. Simula mula sa pagputol ng mga karton na ang batayan ng cover, i-type ang paggawa ng mga kaluwagan para sa likod ng mga palamuti, sheepskin pangungulti, ang pagpili ng mga pabalik na tela (paper), cut, balot sheepskin, gluing, pagpindot, pagpapatayo, gold stamping ...... at ako lamang narinig ay hindi matandaan lamang tungkol sa mga ito, 'Sanhi ako sa Relieur may trabaho marami tungkol sa animnapu proseso. Upang kumuha ng isang libro ng mantsa, sa sandaling lansag ang mga libro, ay nahuhulog sa isang likido na naglalaman ng mga gamot para sa bawat bukas tingnan, tuyo, babad din at paulit-ulit ko ng apat na beses .... tulad ng mga nasira o nawawalang sinasadyang sulok, para mapalakas ang isang semi-transparent manipis na papel, tulad ng Japan ng mga Japanese paper. Daan-daan ng mga pahina ng lahat ng ito ay dahil na gawin ito ay ang pag-aayos ko, ito ay daunting. Sheepskin para sa pabalat ay hindi maaaring gamitin bilang matitigas na bilang na ito ay. At namin nakuha upang mapahina ito sa pamamagitan ng gasgas na may isang espesyal spatula, mga puri at mag-isip hindi tulad ng maliit na pinong pulbos lamang ay Nakuha mula sa dahan-dahan na katad, katad na pumunta lumambot manipis. Isang oras na puro sa mga kamay ng nerbiyos at ang kapangyarihan ng buong katawan sa leave nakatayo sa kayumanggi tatlumpung sentimetro square. Ito ay kahit amazing Form na aatubili upang makipag-usap. Naging pantay maganda flat katad. Ang gawaing ito ay pinakamahusay na "masikip." Sabi Uncle sabi. O maging kahit na dibisyon ng paggawa Relieur sa ngayon, ngunit lamang pangungulti sheepskin naging ang panahon ng o umaasa sa mga makina, ang lahat Uncle Kahit ang gagawin sa kanilang sariling mga kamay. Uncle ng mga kamay ng mga dibuho, na kalakip. Ito ay ang mga kamay ng manggagawa. Joint ay tulad ng kelp, finger bagay na nakabukas sa gilid ng isa pang likod ng kamay, at ako ay masyado malambot. Ito ay isang mainit-init na kamay upang masungit. Ito ay ang parehong kalidad at mainit-init na ang mga mata sa sharp tiyuhin. Uncle, din animnapung taon na ngayon walumpung taong gulang! Marinig ko ay trabahong ito. Tatay din ang isang craftsman ng Relieur. Sa hindi magkaroon ng maraming mga alagad, workshop ay mas mataas kaysa sa mga lugar ng trabaho ng tiyuhin ngayon, (ngunit ngayon ay naging isang iba't ibang mga tao sa bahay) ay na rin ngayon ang mga gusali lamang sa kabila ng tulay sa harap ng Notre Dame Cathedral ay isang na iyon. Ako ng higit pa at mas Uncle bagay, nais ko na malaman na ang gawain ng Relieur. Ito, marahil ay mula kung saan ang hangin kalapit ang isip ng tao. I buhok tiyuhin white, kilay ay mahaba sa itim. Madilim na asul-berdeng mga mata sa ilalim ng malinaw na kilay ay puno ng malalim na silakbo ng damdamin at katalinuhan. Kapag tiyuhin na magsalita, peering sa aking mukha. Ang kanyang mga mata o tumingin sa bilang puno ng mga bata sa mga interes. Hindi ko maaaring maging matagumpay na self-pagpapakilala (French ay mahirap pagbigkas). So, ipinakita ko ang isang sketch book ng paglalakbay. Words damdamin at air kapag ito ay inilabas nang walang pamamagitan ala nakukuha mula sa mga larawan. Ang mga mata ng Uncle flashed muli nang husto. At kapag marami ng aking taon, Uncle din ang nais kong maging isang pintor, at sinabi ko. War ay nagbago ang mga pangarap tiyuhin sa isa pang form. Uncle nagtrabaho sa workshop sa kanyang ama, minana ang trabaho. Habang ang pagtuturo din sa kanyang sariling anak na lalaki ay ngayon, pati na mayroon ding isang baguhan maraming mga tao mula sa ibang bansa, naging tao ng "kagagawan" ang huling ng kung saan may mga lamang ng ilang mga tao sa Paris. Winter sa Paris bigyan ako lalong madaling panahon. Ito ay naging kaya 05:00, Uncle isara ang lugar ng trabaho, ito ay sinabi, "Mag lakad ng kaunti lamang Hayaan.". At paglabas sa alley, tulad ng mga naiwan mula sa panahon tagapaglingkod, ito ay dumating sa Saint-Michel Square sayaw ng character ng ​​pagbibigay-liwanag at SOLDES. Bago ang straight mo makita, mula sa likod ng naglalakad na lumangoy sa magmadali at huwag isipin magmadali walumpung-taong-gulang matanda. Bumalik din ngunit higit na mas mataas kaysa sa akin. Restaurant at cafes tulad ng isang hodgepodge ng exotic full Kapag daan pabalik sa paglalakad o ilang mga kalamnan sa (Griyego, Arab, China, tulad ng ...... Vietnam), biglang, ito ay out sa harap ng katamtaman maliit na simbahan. Saint-Julien-le-Povuru (mahihirap santo o ang kahulugan ng Julian) Iglesia ── garden ay konektado direkta sa parke ng mga puno at damuhan na walang anumang mga hangganan. Kuba ng Notre Dame ay maging sa iba pang mga bahagi ng parke. Ng isa nagngangalit na matabunan ang pagtatanim ng yew at SYCAMORE old tumayo Maging isang silweta sa gabi silim. May isang "Robinier 1602" taon at kuwenta. Ngunit ang mga aso acacia. Trunks at sanga ng kelp o seksyon ay nakapagpapaalaala ng kamay ni Uncle. Uncle muttered upang sumangguni sa ikatlong palapag ng harap ng gusali ng simbahan. "I lugar ay ang ama ng mga studio. Pinapanood ko ang Notre Dame tuwing umaga mula sa window ng mga bata, ito is'm napunta sa mga paaralan sa pamamagitan ng harap ng Saint-Julien simbahan." mula sa tiyuhin dito sa 1937 isa nagpunta ako nanirahan hanggang 1972. Ako ay nakatayo sa pamamagitan ng pagiging bumagsak. Dekada bago nakita ang boy landscape, ito ay may bilang na ito ay dito. Gayundin nagkaroon ng gusali ng workshop, simbahan, ni punong kahoy dog acacia. Notre Dame Cathedral ay itinayo sa loob ng isang panahon mula sa labindalawang siglo dalawang daang taon, patuloy ang tree upang mabuhay apat na daang taon, Uncle bagay ── ko, kung saan ay ang Relieur ng trabaho na sinundan ng tatlong henerasyon, I Na parang isang maliit na point na ito ay hindi sa anumang bagay, naisip ko Ito ay. "Ano rin dumating bukas upang makita ang trabaho?" Ang tinig ng Uncle ay Yasashika ~ Tsu walang katapusan. "Oui." Hati sa isang pagkakamay sa harap ng simbahan. Pagkatapos ko nagpasya upang tumingin para sa isang murang hotel sa isang magmadali. ── Oh, malamang na ito dawned. Pagpapatuloy ito ay din ng pagpunta sa sumulat sa madaling panahon.