星の花が降るころに安東みきえ 銀木犀の花は甘い香りで、白く小さな星の形

星の花が降るころに
安東みきえ


銀木犀の花は甘い香りで、白く小さな星の形をしている。そして雪が降るように音もなく落ちてくる。去年の秋、夏実と二人で木の真下に立ち、花が散るのを長いこと見上げていた。気がつくと、地面が白い星形でいっぱいになっていた。これじゃ踏めない、これじゃもう動けない、と夏実は幹に体を寄せ、二人で木に閉じ込められた、そう言って笑った。

──ガタン！
びっくりした。去年の秋のことをぼんやり思い出していたら、机にいきなり戸部君がぶつかってきた。戸部君は振り返ると、後ろの男子に向かってどなった。
「やめろよ。押すなよなあ。おれがわざとぶつかったみたいだろ。」
自習時間が終わり、昼休みに入った教室はがやがやしていた。
私は戸部君をにらんだ。
「なんか用？」
「宿題をきこうと思って来たんだよ。そしたらあいつらがいきなり押してきて。」
戸部君はサッカー部のだれかといつもふざけてじゃれ合っている。そしてちょっとしたこづき合いが高じてすぐに本気のけんかになる。わけがわからない。
塾のプリントを、戸部君は私の前に差し出した。
「この問題わかんねえんだよ。『あたかも』という言葉を使って文章を作りなさい、だって。おまえ得意だろ、こういうの。」
私だってわからない。いっしょだった小学生のころからわからないままだ。なんで戸部君はいつも私にからんでくるのか。なんで同じ塾に入ってくるのか。なんでサッカー部なのに先輩のように格好よくないのか。
「わかんないよ。そんなの自分で考えなよ。」
隣の教室の授業も終わったらしく、いすを引く音がガタガタと聞こえてきた。私は戸部君を押しのけるようにして立ち上がると廊下に向かった。
戸部君に関わり合っている暇はない。今日こそは仲直りをすると決めてきたのだ。はられたポスターや掲示を眺めるふりをしながら、廊下で夏実が出てくるのを待った。
夏実とは中学に上がってもずっと親友でいようと約束をしていた。だから春の間はクラスが違っても必ずいっしょに帰っていた。それなのに、何度か小さなすれ違いや誤解が重なるうち、別々に帰るようになってしまった。お互いに意地を張っていたのかもしれない。
お守りみたいな小さなビニール袋をポケットの上からそっとなでた。中には銀木犀の花が入っている。もう香りはなくなっているけれどかまわない。去年の秋、この花で何か手作りに挑戦しようと言ってそのままになっていた。香水はもう無理でも試しにせっけんを作ってみよう、そして秋になったら新しい花を拾って、それでポプリなんかも作ってみよう……そう誘ってみるつもりだった。夏実だって、私から言いだすのをきっと待っているはずだ。
夏実の姿が目に入った。教室を出てこちらに向かってくる。
そのとたん、私は自分の心臓がどこにあるのかがはっきりわかった。どきどき鳴る胸をなだめるように一つ息を吸ってはくと、ぎこちなく足を踏み出した。
「あの、夏実──」
私が声をかけたのと、隣のクラスの子が夏実に話しかけたのが同時だった。夏実は一瞬とまどったような顔でこちらを見た後、隣の子に何か答えながら私からすっと顔を背けた。そして目の前を通り過ぎて行ってしまった。音のないこま送りの映像を見ているように、変に長く感じられた。
騒々しさがやっと耳に戻ったとき、教室の中の戸部君がこちらを見ていることに気づいた。私はきっとひどい顔をしている。唇がふるえているし、目の縁が熱い。きまりが悪くてはじかれたようにその場を離れると、窓に駆け寄って下をのぞいた。裏門にも、コンクリートの通路にも人の姿はない。どこも強い日差しのせいで、色が飛んでしまったみたい。貧血を起こしたときに見える白々とした光景によく似ている。
私は外にいる友達を探しているふうに熱心に下を眺めた。本当は友達なんていないのに。夏実の他には友達とよびたい人なんてだれもいないのに。

帰りは図書委員の集まりがあったせいで遅くなった。のろのろと靴を履き替えていると、校庭からサッカー部のかけ声が聞こえてきた。
もう九月というのに、昨日も真夏日だった。校庭に出ると、毛穴という毛穴から魂がぬるぬると溶け出してしまいそうに暑かった。
運動部のみんなはサバンナの動物みたいで、入れ替わり立ち替わり水を飲みにやって来る。水飲み場の近くに座って戸部君を探した。夏実とのことを見られたのが気がかりだった。繊細さのかけらもない戸部君だから、みんなの前で何を言いだすか知れたものじゃない。どこまでわかっているのか探っておきたかった。だいたいなんであんな場面をのんびりと眺めていたのだろう。それを考えると弱みを握られた気分になり、八つ当たりとわかってもにくらしくてしかたがなかった。
戸部君の姿がやっと見つかった。
なかなか探せないはずだ。サッカーの練習をしているみんなとは離れた所で、一人ボールをみがいていた。
サッカーボールは縫い目が弱い。そこからほころびる。だからグリスをぬってやらないとだめなんだ。使いたいときだけ使って、手入れをしないでいるのはだめなんだ。いつか戸部君がそう言っていたのを思い出した。
日陰もない校庭の隅っこで背中を丸め、黙々とボールみがきをしている戸部君を見ていたら、なんだか急に自分の考えていたことがひどく小さく、くだらないことに思えてきた。
立ち上がって水道の蛇口をひねった。水をぱしゃぱしゃと顔にかけた。冷たかった。溶け出していた魂がもう一度引っ込み、やっと顔の輪郭が戻ってきたような気がした。
てのひらに水を受けて何度もほおをたたいていると、足音が近づいてきた。後ろから「おい。」と声をかけられた。戸部君だ。ずっと耳になじんでいた声だからすぐわかる。
顔をふきながら振り返ると、戸部君が言った。
「おれ、考えたんだ。」
ハンドタオルから目だけを出して戸部君を見つめた。何を言われるのか少しこわくて黙っていた。
「ほら、『あたかも』という言葉を使って文を作りなさいってやつ。」
「ああ、なんだ。あれのこと。」
「いいか、よく聞けよ……おまえはおれを意外とハンサムだと思ったことが──」にやりと笑った。「──あたかもしれない。」
やっぱり戸部君って、わけがわからない。
二人で顔を見合わせてふき出した。中学生になってちゃんと向き合ったことがなかったから気づかなかったけれど、私より低かったはずの戸部君の背はいつのまにか私よりずっと高くなっている。
私はタオルを当てて笑っていた。涙がにじんできたのはあんまり笑いすぎたせいだ、たぶん。

学校からの帰り、少し回り道をして銀木犀のある公園に立ち寄った。
銀木犀は常緑樹だから一年中葉っぱがしげっている。それをきれいに丸く刈り込むので、木の下に入れば丸屋根の部屋のようだ。夏実と私はここが大好きで、二人だけの秘密基地と決めていた。ここにいれば大丈夫、どんなことからも木が守ってくれる。そう信じていられた。
夕方に近くなっても日差しはまだ強い。木の下は陰になって涼しかった。
掃除をしているおばさんが、草むしりの手を休めて話しかけてきた。
「いい木だよねえ、こんな時期は木陰になってくれて。けど春先は、葉っぱが落ちて案外厄介なんだよ、掃除がさ。」
私は首をかしげた。常緑樹は一年中葉っぱがしげっているはずなのに。
「え、葉っぱはずっと落ちないんじゃないんですか。」
「まさか。どんどん古い葉っぱを落っことして、その代わりに新しい葉っぱを生やすんだよ。そりゃそうさ。でなきゃあんた、いくら木だって生きていけないよ。」
帽子の中の顔は暗くてよくわからなかったけれど、笑った歯だけは白く見えた。おばさんは、よいしょと言って掃除道具を抱えると公園の反対側に歩いていった。
私は真下に立って銀木犀の木を見上げた。
かたむいた陽が葉っぱの間からちらちらと差し、半円球の宙にまたたく星みたいに光っていた。
ポケットからビニール袋を取り出した。花びらは小さく縮んで、もう色がすっかりあせている。
袋の口を開けて、星形の花を土の上にぱらぱらと落とした。
ここでいつかまた夏実と花を拾える日が来るかもしれない。それとも違うだれかと拾うかもしれない。あるいはそんなことはもうしないかもしれない。
どちらだっていい。大丈夫、きっとなんとかやっていける。
私は銀木犀の木の下をくぐって出た。

結果 (タガログ語) 1:

Star ng mga bulaklak sa paligid na may ganap
Mikie Ando


pilak Osmanthus bulaklak ay masarap na amoy, sa anyo ng isang puting maliit na star. At bumabagsak nang walang tunog parang niebe. Huling tag-lagas, nakatayo sa ilalim ng puno sa Natsumi at dalawang tao, ay naghahanap up ng isang mahabang oras na ang mga bulaklak mahulog. Kapag ang paunawa, ang lupa ay naging puno ng puting star-shaped. Hindi stomping'm ito, ito 's hindi ilipat anymore, at Natsumi ay tinatanong ang mga katawan sa puno ng kahoy, ay nakulong sa isang puno na may dalawang tao, ako laughed upang sabihin ito.

── Gatan!
Ako ay nagulat. Kapag ako remembered vaguely na ng huling pagkahulog, biglang ito ay pindutin ang Tobe-kun sa desk. Kapag Tobe kun tumingin pabalik, yelled ako sa hangganan sa likod ng lalaki.
"Stop ko. Gusto ko hindi ko Huwag press.'d Tulad ko ay hit sa layunin."
Ang pagtatapos ay self-study oras, silid-aralan pumasok sa lunch break ay hindi naging ugong.
I glared ang Tobe-kun.
"Para sa isang bagay?"
"Ako ay dumating nais na makinig sa araling-bahay. At pagkatapos Aitsura ay pinindot bigla."
Tobe-kun ay bawat isa mapaglarong laging playfully isang tao ng soccer. At maging seryoso sa paglaban sa lalong madaling bilang isang maliit na maghukay sa bawat isa ay Takaji. Kaya hindi ko alam.
Ang paaralan ng print, Tobe ito ay gaganapin out sa harap ng akin.
"Ako ay hindi alam ang problemang ito. Gumawa ng isang pangungusap gamit ang salitang" parang ", dahil. Ka na kailanman magandang, na sinasabi tulad nito."
Hindi mo alam Kahit akin. Iwan mo ay hindi alam dahil ako ay nasa elementarya kami ay magkasama. Bakit ba ang Tobe-kun dumating sa palaging kasangkot sa akin. Kung papasok kung bakit ang parehong magsiksik paaralan. Bakit Ayaw sa estilo bilang isang senior sa isang soccer club.
"Hindi ko alam. Hindi ko tingin sa tulad ng kanilang mga sarili."
Gayundin tila tapos sa tabi ng silid-aralan pagtuturo, tunog upang hilahin ang upuan ay narinig at rattled. Nagpunta ako sa hallway at tumayo upang itulak ang layo ng Tobe-kun.
Tobe hindi magkaroon ng panahon upang magkaroon ng bawat isa na kasangkot sa iyo. Kami ay nagpasya upang ilibing ang palataw ay kung ano ang araw na ito. Habang nagpapanggap upang tumingin sa Hara poster at posted, ay naghihintay para sa Natsumi sa pasilyo ay dumating out.
At Natsumi ay nagkaroon ng isang pangako at ako'y magiging sa best friend marami kahit na hanggang sa ang junior high school. Kaya sa panahon ng tagsibol ay bumalik laging magkasama ding iba't ibang klase. At gayon pa man, ang ilang mga maliit na pagpasa at hindi pagkakaunawaan sa pagitan overlap, ay naging upang pumunta nang hiwalay. Maaaring ay pitched pangit sa bawat isa.
Ang alindog ng isang maliit na plastic bag stroked malumanay mula sa tuktok ng bulsa. Na naglalaman ng pilak Osmanthus bulaklak in. Hindi mahalaga ngunit ito ay hindi na ang iba pang mga amoy. Huling pagkahulog, ay dapat na mag-iwan ito sa sabihin na ang pagtatangka upang tutulan ang isang bagay na yari sa kamay sa bulaklak na ito. Perfume ni gawin ang sabon upang subukan kahit na mas imposible, at pumili ng mga bagong bulaklak 'Pag sa pagkahulog Hayaan, kaya sari-sari ay pagpunta sa subukan upang iimbitahan kaya ...... ni gumawa ng isang bagay Hayaan. Kahit Natsumi, dapat ang mula sa akin basagin ang yelo ng paghihintay ako sigurado.
Hitsura ng Natsumi ay nakakakuha sa iyong mga mata. Sa labas ng silid-aralan pagdating patungo dito.
sandaling iyon, alam ko kung ano ang aking puso ay kung saan mayroong malinaw. Kapag ang foil pinausukan isang hininga upang maglubag ang bayuhan tunog dibdib, ito kinuha ang awkward paa.
"Iyon, Natsumi ──"
at ako ay pakikipag-usap sa bata sa tabi ng klase ay nagsalita sa Natsumi magkapanabay. Natsumi ay matapos na makita dito sa harap, tulad ng tuliro para sa isang sandali, ito naka-layo ng isang tuwid na mukha sa akin habang pagsagot ng isang bagay sa tabi ng bata. At ako ay upang pumunta nakalipas na ang harap ng mga mata. Bilang ay nanonood ng video na walang tunog frame advance, ito nadama strangely mahaba.
Kapag ang pagkakagulo ay nabalik sa tainga sa wakas, napansin ko na ang Tobe-kun sa silid-aralan ay naghahanap sa dito. Mayroon akong isang kahila-hilakbot na tiyak mukha. Ito labi ay nanginginig, ang mga mata ng gilid ay mainit. Kapag ang mga patakaran ay umalis sa lugar bilang ay repelled masama, maliban para sa mga mas mababang tumatakbo hanggang sa ang window. Gayundin back gate, walang hitsura ng mga tao sa landas ng ang kongkreto. Saan din dahil sa malakas na sikat ng araw, tulad ng mga kulay nagpunta lumilipad. Ito ay halos kapareho sa ang tanawin kung saan ang puting tao upang tumingin sa oras na sanhi ng anemia.
Ako ay tumingin pababa sa eagerly Fu naghahanap para sa mga kaibigan na sa labas. Sa totoo lang kahit Nobody mga kaibigan. Kahit walang kahit sino na gusto mo ay tinatawag na isang kaibigan sa karagdagan sa ng Natsumi.

Return pinabagal dahil nagkaroon ng isang koleksyon ng mga libro komite. Kung tardily ay nasa lugar upang magsuot ng sapatos, narinig ko ang isang sigaw ng soccer mula sa schoolyard.
Upang sabihin na ang isa pang Setyembre, ay isang mainit na araw kahapon. Sa paglabas sa schoolyard, ito ay mainit sa tila sa kumuha tinunaw Upang kaluluwa malansa mula sa pores ng pores.
Ang bawat tao'y motion bahagi ay tulad ng isang hayop savannah, dumating upang uminom ng turnover Nakatayo sa halip ng tubig. Ako ay naghahanap para sa isang Tobe Mr. nakaupo malapit sa fountain ng tubig. Aking nakita ang mga bagay na may Natsumi ay nakakagambala. Dahil hindi kahit Tobe Mr. piraso ng napakasarap na pagkain, hindi isang bagay na maaaring kung ano ang basagin ang yelo sa harap ng lahat. Nais kong upang galugarin kung paano malayo ito ay natagpuan. Sa pahapyaw na paghanga ay kung bakit parang walang anuman hitsura sa pinangyarihan Anna. Gamit na sa isip ay pakiramdam na ay gaganapin isang kahinaan, nagkaroon walang paraan upang detestably din ay natagpuan na matumbok walo.
Hitsura ng Tobe-kun ay sa wakas natagpuan.
Hindi mo dapat hanapin madali. Ang layo mula sa guys na ang pagsasanay ng football, siya ay linisan ang isang tao ang bola.
Soccer bola ay ang tahi ay mahina. Kumalas mula doon. Kaya ito ay walang silbi maliban kung Yara lagyan ng kulay ang grasa. Gamitin lamang kung nais mong gamitin, 'm walang kasaysayan upang magkaroon ng hindi isang pag-aalaga. Tobe Mr. remembered ay sinabi kaya sa ibang araw.
Rounding likod sa sulok ng walang lilim schoolyard, kapag tumingin ako sa Tobe-kun na ang tahimik ball buli, ito ay lubha maliit na nagkaroon na sa paanuman biglang naisip ng kanilang sarili, ay tila ulok bagay.
Baluktot ang gripo tumayo. Water ay subjected sa Pashapasha at mukha. Ito ay malamig. Pagbawi kaluluwa na ay tinunaw sa sandaling muli, at pakiramdam tulad ng mayroon ako sa wakas ang tabas ng mukha ay bumalik.
At maraming beses bilang tugon sa tubig at kumatok ang pisngi sa palad ng iyong mga kamay, mga yapak papalapit. Ito ay sinita bilang "pamangkin." Mula sa likod. Tobe ni iyo. Sa lalong madaling panahon ay makikita na ito sapagkat ito ay ang tinig na pamilyar sa tainga much.
Looking back habang wiping ang mukha, Tobe-kun said.
"Ako, ako ay iniisip."
Tinitigan ko Tobe-kun sa kamay tuwalya na may lamang ang out mata. Ano ang sinabi ito ay tahimik ng kaunti natatakot.
"Alam ko," bilang kung "guy Gumawa ako ng isang pangungusap gamit ang salita."
"Oh, Ano. Thing nito."
"Sinasabi ko, well Kikeyo ...... na ikaw ay na Akala ko ito ay nakakagulat na guwapo ako May ── "siya grinned laughed. "Baka ── kung sila ay."
Akala ko ako Tobe-kun, hindi alam ay hinati.
Ako ay nagsimulang punasan ipinagpaliban mukha sa pamamagitan ng dalawang tao. Ngunit hindi ako nag-abiso dahil ako ay hindi kailanman nahaharap maayos maging isang junior high school, likod ng Tobe Kimi maaaring naging mas mababa kaysa imperceptibly ako ay naging mas mataas kaysa sa akin.
Ako ay tumatawa sa pamamagitan ng paglalapat ng isang tuwalya. sisihin ko na masyadong tumawa kaya magkano ang mga luha ay hilam, marahil.

Way pabalik mula sa paaralan, ako tumigil sa isang park na may isang pilak Osmanthus at ang likuan ng kaunti.
Silver Osmanthus ay makahoy mga dahon sa buong taon dahil ito ay parating berde. Dahil ito trim malinis round, ito tila sa maaari ng kupola room kung inilagay sa ilalim ng tree. Natsumi at ko pag-ibig dito, ito ay nagpasya lihim na base lamang sa dalawang tao. Okay Kung ikaw ay in dito, puno protektahan sa amin mula sa anumang bagay. Ito ay kinakailangan upang maniwala ito.
Kahit malapit sa Linggo gabi ay malakas pa rin. Sa ilalim ng mga puno ay cool sa lilim ng.
Aunt na ang paglilinis ay, ay nagsalita sa akin resting sa kamay ng weeding.
"Hey ako walang mabuting punong kahoy, oras na ito ay akin ginawa sa lilim ng isang puno. Ngunit ang unang bahagi ng tagsibol, 'm biglaan pangit pagkahulog ay dahon, paglilinis ay maaaring maging."
Ako ay tuliro. Ngunit dapat ito evergreen may dahon sa buong taon ay luntiang.
"Halimbawa, hindi mo nagawa ito dahon ay hindi mahulog much."
"Hindi. Bilang dumating Whoa higit pa at mas lumang dahon, 'm palaguin ang isang bagong dahon sa lugar nito. Well Ay ang kaya. Sa Without Anta, hindi nakatira magkano Kahit puno ito. "
hindi ngunit ang mukha sa sumbrero alam na rin dark, lamang laughed ngipin ay tumingin puti. Aunt, lumakad sa tapat ng gilid ng parke at nakaharap sa isang paglilinis kasangkapan upang sabihin na alley-oop.
Tumingin ako sa punong kahoy ng silver Osmanthus nakatayo sa ilalim.
Hilig sun shimmering Upang ipasok mula sa pagitan ng mga dahon, ay kumikinang tulad ng mga bituin kisap sa hangin ng semi-pabilog spheres.
Ito ay kinuha ng isang plastic bag mula sa kanyang bulsa. Petals urong maliit, ang iba pang mga kulay ay ganap na kupas.
Inyong buksan ang bunganga ng bag, ako ay bumaba Upang pattering ang hugis-bituin bulaklak sa ibabaw ng lupa.
Dito ay maaaring kunin ang araw ay darating sa ibang araw din Natsumi at mga bulaklak. O maaari mong kunin ang isang iba't ibang mga tao. O tulad ng isang bagay ay hindi maaring mas matagal.
Parehong Kahit mabuti. Okay, Ikeru tiyak ginagawa sa anumang paraan.
Nagpunta ako pato sa ilalim ng isang puno ng pilak Osmanthus.